Melkorka - 01.06.1949, Blaðsíða 8

19. JUNI
Eftir Ingibjörgu Benediktsdóttur
Mér finnst alltaf, að það leggi birtu af
nafninu 19. júní, alltaf síðan árið 1915,
þegar íslenzkar konur öðluðust lagalegt
jafnrétti við karlmenn. Konurnar íslenzku
veittu líka jafnréttinu viðtöku með fögn-
uði, hrifningu og myndarskap í hvívetna.
Þær nefndu daginn hátíðisdag kvenna, og
fyrir atbeina þeirra og samtök varð liann
það lengi vel.
Gætum við nú ekki endurvakið þennan
merkisdag, gefið honum sitt forna gildi,
sinn glæsibrag í vitund okkar og starfi,
og í vitund þjóðarinnar allrar. Væri þess
ekki full þörf? Erum við nógu vakandi,
nógu samhuga, nógu minnugar þess, hve
mikið hefur áunnizt, frá því er ömmur okk-
ar og mæður voru að brjótast áfram í lífinu,
en hve mikið og margt þarf enn að vinnast,
svo að vel sé?
19. júní var fyrst vaiinn sem fjársöfnunar-
dagur, til að koma hér á stofn Landsspítala.
Vakti þetta mikla nauðsynjamál eldmóð og
metnað kvenna, og kenndi þeim að trúa á
mátt sinn og megin, um leið og þær fögn-
uðu fengnum réttindum. Konur gætu ennþá
stutt mörg þörf fyrirtæki með fjársöfnun,
t. d. . Hallveigarstaði og Menningar- og
minningarsjóð kvenna. En fjársöfnunar-
farganið, t. d. hér í Reykjavík, er orðið
meira en svo, að fólk fái með góðum hætti
undir risið. Tilganginum væri ekki náð, þó
19. júní væri endurvakinn sem einn af
slíkum dögum. Nei, aðallega ættum við
konur þann dag að afla þess fjár, sem mölur
og ryð ekki fær grandað, í trausti á okkar
andlegu verðmæti, réttindi okkar og skyld-
ur.
,,Að fortíð skal hyggja, ef frunrlegt skal
byggja.“
Það er langt síðan, að mér fannst við
þyrftum að bæta 19. júní við safn merkis-
daga ársins. En það er stutt síðan mér barst
í hendur ávarp, sem flutt var við setningu
einnar slíkrar samkomu, meðan dagurinn
var í sem mestu gildi. Þar er komizt þannig
að orði:
„í umboði þeirra kvenna, er stuðlað hafa
að því, að gera 19. júní hátíðlegan, vil ég
setja samkomu þessa og bjóða ykkur öll vel-
komin. Og í umboði þeirra, er mestan
áhuga hafa á byggingu Landsspítalans,
þessu velferðarmáli þjóðarinnar, þakka ég
ykkur þann góða skerf, er þið leggið til
þeirrar fjársöfnunar. Og síðast, en ekki sízt,
í umboði þeirra kvenna, sem finnst 19. júní
vera minningar- og merkisdagur í sögu ís-
lenzkra kvenna, þakka ég ykkur þann ríka
skilning, er þið sýnið með því að vilja sam-
fagna okkur hér í dag. Við þökkum ykkur
öllum af heilum hug. Við þökkum hús-
mæðrunum, sem hafa í kvöld varpað frá
sér heimilisáhyggjunum margþættu og
margbreyttu, til þess að votta það í dag, að
þær myndu eftir því, að þær bæru ekki að-
eins ábyrgð á sínu heimili, lieldur hefðu
þær líka réttindi og skyldur í þjóðfélaginu.
Að störf þjóðfélagsins lægju þeim líka á
lierðum, og þær fögnuðu því í dag, að hafa
þó öðlazt þessi réttindi, enda þótt lieimilis.
störfin hljóti oft að sitja í fyrirrúmi fyrir
öllu öðru. Við þökkum vinnustúlkunum
og verkakonunum fyrir, að þær hafa munað
það í kvöld, að réttindin eru líka þeirra,
G
MELKORKA