Melkorka - 01.06.1949, Blaðsíða 26

og um morguninn. Tært vatn liríslast um
grænar mosabreiður, rauðan leir og dökkar
klappir, sem gljá í kvöldsólargeislunum.
,,Á morgun,“ segi ég, „held ég áfram
austur ströndina og fer yfir Höfðann."
Marga hef ég spurt um Höfðann. Sumir
segja, að skriðurnar séu svo brattar, og gat-
an svo tæp, að varasamt sé að fara þetta með
hjól í eftirdragi. „Mér er sagt, að ég komizt
ekki með hjólið yfir Höfðann," bæti ég við.
Bílstjórinn herðir á jeppanum. „Það er
meira bölvað þvaðrið, sem gengur um Höfð-
ann. Ég hef átt heima við Höfðann í tólf ár.
Þér er óhætt að fara.“
Og ég fór.
Morguninn eftir kvaddi ég það afbragðs-
fólk, sem ég dvaldi hjá báðar næturnar.
Leið mín liggur framhjá vegamannatjöld-
unum. Verkstjórinn verður fyrst á vegi mín-
um. Hann er bjartsýnn, segir að búið sé að
flytja hrútinn langt upp á lieiði, hjólið muni
duga mér fyrst um sinn og ég geti óhrædd
farið Höfðann. „Ég lét sjálfur ryðja götuna
í vor. Og svo ertu vön brattanum að vestan.“
Nokkru austar iiitti ég aðra vegamenn og
loks þann, sem gaf mér bandið til að vefja
„dekkið“. Hann gefur mér nú það, sem eft-
ir er af bandinu. Það er vafið upp á pappa-
hring. Bílstjórar nota víst þessi límbönd til
að einangra með rafmagnsþræði — að ég
held.
Þá var það Höfðinn: Ég dreg lijólið upp
þýfða brekku og legg af stað út fyrir Höfð-
ann. Mjó er gatan, og hátt þykir mér að
horfa niður. En klaufalegt væri að drepa sig
þarna í alauðri jörð.
Ég dó ekki af að horfa niður skriðurnar
og þegar ekkert óttalegt var að sjá framar,
hvíldi ég mig í litlum hvammi við foss aust-
an í Höfðanum.
Léreftsbandið, sem þéttvafið var um
skemmdina á ,,dekkinu“, er farið að trosna,
svo að ég vef því, sem eftir er á hringnum,
utan um það líka. Þetta er happahringur,
enda er hann ekki úr gulli, og ég sting hon-
um í pokann minn.
Áfram held ég austur strondina og þræði
djúpar fjárgötur. Ég get ekkert hjólað. Ég
fer framhjá tveimur eyðibæjum og nálgast
bæ, þar sem rýkur.
En nú liggur gatan beint út í sjóinn! Ég
góni undrandi út á fjörðinn. Ég brýzt með
hjólið yfir móana heim að bænum. Það er
byrjað að rífa þennan bæ. Húsfreyja segir
mér, að eins og ég sjái, sé komið flóð, og ég
verði að ganga inn fyrir alla vaðla. „Hér er
allt að fara í eyði.“
Ég labba inn fyrir vaðlana. Mér liggur
ekkert á, og ég vel mér gististað, þar sem
fallegast er heim að líta.
Daginn eftir fer ég enn framhjá nokkrum
eyðibýlum, og víða er langt milli bæja.
Satt að segja vorkenni ég mörgum meira
en fólkinu í dreifbýlinu. Ekki sé ég neinn
sælusvip á Reykvíkingum, þegar þeir standa
í biðröð við búðardyr eða í troðfullum
strætisvagni. Þeir virðast ekki vera að hugsa
um, hvað fjölmennið sé ánægjulegt.
— Það er með herkjubrögðum, að ég næ
háttum þetta kvöld á gistihúsi rétt við flæð-
armálið í vingjarnlegum smábæ.
Daginn eftir hitti ég lagtækan rnann, sem
bókstaflega galdrar nýtt ,,dekk“ á hjólið, því
að allir sögðu, að þau væru ekki til á land-
inu.
Nú hef ég gengið svo mikið, að ég vil
sleppa við vegleysurnar inn með firðinum
og fer með bát yfir fjörðinn. Það er komið
kvöld, þegar ég stíg á land.
Mig hefur oft langað til að vera á ferð að
næturlagi. Nú get ég látið það eftir mér. Ég
er kunnug þarna innfrá og þori vel að vekja
þar upp, þegar líður að morgni. Enn á ég
eftir að fara um tvær ókunnar sveitir.
Við eyðibæ liggja kýr. Nokkru seinna
mæti ég manni. Ég segi honurn, að ég hafi
fundið kýrnar. Hann segir, að konan sín
vaki eftir kúnum, ég skuli fara heim. Þar
sat ég og drakk kaffi um lágnættið.
Morgunsólin vakti söngfuglana, og utan
úr eyjum og skerjum heyrðist margraddaður
kliður. „Margur skiptir skapi og trú“ með
24
MELKORKA