Melkorka - 01.06.1949, Blaðsíða 33

Melkorka - 01.06.1949, Blaðsíða 33
að sjá leikritið, var það aðeins hálf ánægjan fyrir börnin, og færi ég og skildi einn drengjanna eftir heima, var búið með ánægjuna fyrir okkur öllum. Við bárum saman ráð okkar og töluðum um málið fram og aftur. Það varð ekki útrætt og nú var dagurinn fyrir hátíðina kominn, drungalegur kuldadagur í desember, en snjór og kuldi voru óvinir okkar — því að enginn mundi ryðja okkur leiðina í snjón- um. „Ég get farið svolitla stund á skemmtun- ina, svo kem ég lieim og þá færðu buxurnar mínar og getur farið,“ segir einn bræðranna við yngsta drenginn, buxnalausa vesaling- inn. Þá þreif ég kjólinn og fór að spretta hon. um, klippti og settist við „Singer saumavél upp á afborgun“ og fór að sauma. Dreng- irnir stóðu í kringum vélina. Þeir sáu efnið verða að buxum, og þeir horfðu alvöru- gefnir á mig. „Ef til vill getur þú fengið lánaðan kjól hjá Lottu,“ sagði elzti drengurinn. Lotta bjó langt í burtu, hún átti aðeins síða, gamaldags kjóla og mundi aldrei leyfa, að ég stytti kjól af henni. Ég saumaði í ákafa og hugsaði svo að heilinn ætlaði að springa. „Ég lita baðmull- arkjól, ég á til lit,“ sagði ég. „Þá færðu kvef, það er svo kalt. Þú átt enga kápu,“ sagði elzti drengurinn. „Ég læt teppi yfir mig á leiðinni, og fel það svo í trjárunna við skólann, þangað til við förum heim.“ „Við eigum ekkert teppi.“ „Ég fæ lánað sjalið hennar Lottu gömlu,“ segi ég örvæntingarfull. Ég var ákveðin í að komast einhvern veg- inn fram úr þessu. Nú hafði ég sprett kjóln- um og buxurnar virtust ætla að verða ágæt- ar. Drengirnir gerðu allt, sem þeir máttu, til þess að ég gæti setið við saumana, þeir flysjuðu kartöflur, bjuggu um rúmin fyrir nóttina; og ég var búin með buxurnar, nú var komið að hnöppunum. Hvernig sem ég leitaði fann ég ekki hnapp á heimilinu. Hnapparnir höfðu ver- ið teknir af hverjum einasta aflóga garmi. „Við skulum lilaupa eftir þeim til kaup- mannsins," hrópuðu drengirnir hver upp í annan. „Ég á ekki eyri til.“ „Við eigum samtals fimmtíu aura, við förum með þá.“ Nei, það fengu jreir ekki. Fimmtíu aurana áttu þeir að hafa á skemmtunina. „Þið getið fengið hnappana út í reikning, ég skrifa lappa með ykkur, við fáum þá líka nokkrar síldar, það er aðeins ein til í mat- inn í kvöld.“ Elztu drengirnir tveir flýttu sér í yfir- hafnirnar; ég fylgdi þeirn út í dyr, það var svartamyrkur og úðarigning. „Ég fer sjálf,“ sagði ég. „Þú þarft að ljúka við buxurnar og svo áttu eftir að lita kjólinn." Og svo þutu þeir af stað. Það var góður spölur til kaupmannsins. Ég sat lengi við vélina og hugsaði margt. Ég hafði ekki lengur áhuga á þessu, mig langaði ekki á skemmtun í dökkum baðm- ullarkjól, hálfum rnánuði fyrir jól. Krakk- arnir gátu verið heima. Til hvers var þetta allt. Skólinn var að vísu eina ljósglætan í tilveru þeirra. Vitur- og góð kennslukona og nemendurnir allir frá fátækum heimilum. Henni hafði tekizt að skapa þann anda hrifningar í skólanum, að börnin gleymdtt að mestu þeirri hörku lífsins, sem jrau voru of ung til að þurfa að hugsa um. Hvernig hún rækti börnin í þessum skóla gat verið fyrirmynd annarra skóla fyrir ör. eigabörn. Fullkominn skilningur og félags- lyndi ríkti milli kennarans og barnanna. Allt þetta hvarf í móðu augnabliksörvænt- ingarinnar. Börnin vanhagaði bæði um mat og klæði, þó að þau hefðu duglegan kenn- ara, sem reyndi að gera líf þeirra bjartara og gefa þeim svolítið af andlegum verðmætum lífsins. Hún var brautryðjandi í sókninni. MELKORKA 31

x

Melkorka

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Melkorka
https://timarit.is/publication/625

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.