Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 17

15
Börnin eiga hvort eð er að hera biflíusögur, — og væri
pað |)á nokkuru lakara, að pær væri feldar inn í kverið
enn pær stæði sér? Auðvitað er, að pær yrði pá rneð
nokluið öðru sniði enn Balslev og Tang; pað kynni að
verða færra tekið með; enn pað sem með væri, yrði pá
samfeldara lærdómum kristindómsins, og börnunum
minnisstæðara. Ef mór endist aldr til, og mér stæði
opnar fáeinar blaðsiður í tímariti pessu, liefi eg í hyggjn
að minnast hetr á petta atriði síðar. 1 pessari grein á
pað ekki við.
Margvíslega munu fræðendr spyrja börn, svo að um
pað mun mega segja að »syngr hver með sínu nefi«.
Eigi kemr mér heldr til hugar að fara að setja reglur í
pví efni; eg hefi of lifla reynslu og hæfilegleika til pess,
Enn eitt vil eg að eins benda á: ]?að er mjög nauð-
synlegt, að fræðarinn sé ekki ópolinmóðr, verði ekki hastr
né önugr, kaldr né ónotalegr. J>að setr kergju í pau
börn, sem nokkurt prek hafa, enn lokar alveg fyrir öll
svör hjá peim eiuurðarlitlu, já, gerir pað jafnvel að
verkum, að pau börn, sem kunna reiprennandi heima á
rúmi sínu, lcunna ekki orð, pegar til spurningatímanna
kemr. I-’að fellir alt prek barnanna að segja við pau.
sem svo: »Ósköp er að vita til pess, að pið skulið ekkL
vita petta — pið komist aldrei áfram með pessu lagi«
o. s. frv. Mildi og blíða leiða oft rétt svör fram eftir
nokkura bið, par sem ópolinmæðin og kaldraninn fær
ekkert nema tóma pögn. Með blíðu og ástúð laðar fræð-
arinn börnin að sér, pá pora pau að segja honum alt,.
sem pau vita, og kæra sig minna, pó eitthvað rangt
fljóti með. Og ef hann leiðróttir ástúðlega, íinnr barnið'
engu síðr til pess, að hafa svarað rangt, pó að pað eigi
ekki von á ónotum, heldr hógværri leiðréttingu.
Sú regla hefir verið sett af sumum að haga spurn-
ingunum jafnan svo, að peim verði ekki svarað með ein-