Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Blaðsíða 22

20
eitthvað, linnur pað opt upp á að spyrja um eitthvað
allsendis óviðkomandi, sem ekkert kemur pví máli við.
J>að kemur pá opt og einatt fyrir, að pað sýnist vera
að berjast við, að segja eitthvað ósköp skemmtilcgt,
sem pví er mesta áhugamál, en pegar pað opnar munn-
inn, veit pað ekki livað pað ætlaði að segja; svo ótt
rekur hver liugsunin aðra í hinu litla höfði. f>að er
saina hver til heyrir, barnið getur ekki lagt haft á
tungu sína.
Slík börn eru einnig mjög forvitin; en öll stöðug rann-
sókn er peim ómöguleg. J>au eru fremur hvik og fjörug en
skarpskygn og djúpsett í hugsun sinni. J>eim er sjer-
lega hugleikið að læra allt, sem pau eru of ung til að
nema, seni pau purfa enn ekki að læra; en pað sem
pau eiga að læra, pykir peim miður skemmtilegt, eink-
um, ef pau hafa purft að fást stuudu lengur við sama
efni.
í>au prá svo innilega að byrja á einhverju nýju;
pau ráða sjer ekki af gleði, pegar kennarinn lætur
pau byrja á nýrri námsgrein. Glöð og fagnandi fletta
pau upp landauppdráttunum í fyrsta sinn til að læra
landafræði, og fyrsta kennslustundin líður svo ótrúlega
fljótt. En að viku liðinni? «Æ, er landafræðin svona,
ekki skemmtilegri en petta?» Eyrstu tvær kennslu-
stundirnar læra pau meira en fjórar hinar næstu. J>au
væru í rauninni allra ánægðust með, að læra ekki neitt.
En með pví að pau geta nú ekki hjá pví komizt að
læra eitthvað, er peim geðfelldast að nema sögur og
allt pað, er fremur krefur ímyndunarafls en fastrar
liugsunar. J>eim er fjúfara að læra allt pað, er kenn-
•arinn býður fremur sem skemmtun, eins og í leik,
heldur en pað sem hann kennir með alvöru og strang-
leika. Börn með pessu lundarlagi skara opt fram úr
öðrum í söng, teiknun, skript, biflíusögu og mannkyns-