Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Side 36

C4
jngu, en pað gerði vissulega sitt til að veikja álit kenn-
arans.
ijnrAn*’ 1,RA,5 - * i -1 - ~ A r~-- A
Xiuu iiul i liii tuiuui j lll ÍIUIUU ao Uci 1 C4> ClU lCJUCt ctU
standa gagnvart barninu eins og góður og skynsamur
faðir, og iáta pað skilja með allri framkomu sinni, að
liann haíi ekki starf sitt á hendi vegna peninganna ein-
göngu. |>etta atriði er raunar pýðingarlaust, þar sem
um skólakennara er að ræða, en pað er aptur á móti
íhugunarvert, par sein um er að ræða kennslu í heima-
húsum, par sem börn einnig eru falin kennara til upp-
eldis. Kennarinn verður pá, að láta börnin skilja, að
til sjeu margar æðri hvatir til pess að takast uppeld-
isstörf á hendur, heldur en sú að liafa ofan af fyrir sjer.
Börn eru börn, og öll hafa pau ef til vill tilhneigingu
til að gera ekki of mikið úr virðingu kennarans. En
ekkert barn er eins sjálfsagt að skoða kennarann sem
þjön á heimilinu, cins og hið kóleriska. Með pví væri
nú reyndar enginn skaði skeður, ef barnið hefði ekki
illt af pví sjálft. Sjálfs sín vegna hirðir skynsainur
kennari ekki um slíkt. Að öðru leyti er það einnig
rjett: kennarinn er pjónn á heimilinu. Eoreldrar barn-
anna hafa falið honum umhyggju og umönnun barn-
anna, sem eru augasteinar þeirra, og þeim kærari en allt
annað, sem þau eiga.
|>að er hentugt, að láta minna eptir kóleriskum
hörnum en öðrum. |>að er rjett að hrósa þeim við kennsl-
una fyrir iðni, og gefa þeim tækifæri til þess að sýna,
hvað þau hafa lært, með því að halda smá-próf yfir
þeim í nærvist foreldra og vandamanna. Kóleriskt harn
klýfur þrítugan hamarinn til þess að ávinna frægð og
frama, fá hrós og hið æðsta sæti; því er ekkert ó-
mögulegt, þegar prófið er í nánd. |>að verður auðvit-
að að verða kennarans verk, að nota þennan metnað