Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 46

44
sjaldan öðrum til meins eða ama. |»au eru lijartanlega
ánægð með pað, að aðrir sjeu «efsfcir» í skólanum og
pjkir pað í alla staði sjálfsagt, að pau sjeu eptirbátar
annara. Ibiu pekkja ekki metnað. J>au sækjast ekki
eptir umgengni við jafnaldra sína, en forðast pá heldur
ekki, eins og jafnaldrar peirra aptur á liinn bóginn
gera hvorki að sækjast eptír peim nje forðast pau. f’au
forðast venjulega allar öfgar. þau forðast ekki beinlínis
barnaleiki, en peim pykir heldur ekkert að pví, að sitja
hjá, og horfa á; einkum, pegar leikurinn er svo fjörug-
ur, að svitinu drýpur af peim, sem í lionum eru. J»að
ætti illa við pann frið og pá ró, sem slíkuin börnum
er eiginleg, að taka pátt í öðru eins striti. —
Hið flegmatiska barn gjörir ekki miklar kröfur eða
margbreyttar. Að hýrast í horninu, fá góðan mat,
mega sofa nóg en vinna lítið — pað er allt sem hjart-
að girnist. þó að pví pyki gott að jeta góðan mat,
pá kemur einnig par fram seinlæti pess; pað er lengur
að matast en aðrir.
Af pví, sem sagt er lijer að framan, má að nokkru
leyti ráða, hvernig sálarlíf pessara barna muni vera.
Eptirtekt peirra er mjög sljóf; sjáandi sjá pau ekki og
heyrandi lieyra pau ekki. Þeim er sama um flest, og
pau láta fæst til sín taka. |»að er torvelt að vekja til-
finningar peirra bæði til sorgar og gleði. þegar önnur
börn klappa saman lófunum af kæti og fögnuði, hlægja
hin flegmatisku í mesta lagi; pegar önnur börn sleppa
sjer af hrjrggð, eða meðaumkvun, getur verið að fleg-
matiskum börnum bregði eklci. J»au eru pví opt glögg
í ályktunum og skoðunum, pví að ályktanir peirra og
skoðanir glepjast ekki af tilfinningunni. Flegmatisk
börn minna mig einatt á Ungverja einn á leikhúsi í
AVien. J»að var hrífandi atriði í sjónarleik; snildarlega
leikið og í leikhúsinu dauðapögn. Flestir áhorfendur