Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 49

47
ráðalaus. Öll önnur börn má livetja til iðni rneð lof-
orðum, lirósi, eða ávítum; en slílc meðul vinna ekki á
íiegmaíiisku harni. paö pekkir ekki metnað o«' iætur
ávítur ekkert fá á sig. J>að er sorglegt, að þurfa að
segja pað, en vjer verðum að segja pað, pví að pað er
satt; kennarinn fær engu áorkað við slík börn, nema
pví að eins að hann grípi til líkamlegrar hegningar,
endrum og sinnuin, í hóíi og með skynsemi. eins og
kærleikur hans til barnsins segir honutn að hæfi. f>etta
vekur barnið; óttinn fyrir nýrvi hegningu vekur vilja-
kraptinn, og barnið reynir til pess að ráða við deyfð
sína og hugsunarleysi. Kennarinn verður enn fremur
að hafa vakandi auga á slíkum börnum, svo að hann
geti með góðri samvizku sagt, að hverju augnabliki
dagsins sje vel varið. Iðjuleysi er rót alls ills.
Ef fullnægja skal öllum peirn kröfum sem nú á
tímum eru gjörðar til barnanna og eigi pau að geta stað-
izt hin lögskipuðu próf nokkurnveginn sómasamlega, pá
veitir ekki af, að ltafa frídagana setn fæsta. Reyndir
og greindir skólamenn hafa borið sig upp undan pví,
að of hlaðið sje á börnin, og eílaust er pað gert til
skaða bæði fyrir líkamlega og andlega vellíðun barn-
anna. En væru öll börn flegmatisk, pá væri vissulega
minni ástæða til peirrar umkvörtunar. Frístundir í
orðsins eiginlegu nterkingu eru hvorki nauðsynlegar,
nje gagnlegar fyrir flegmatisk börn. Sá, sem á að
geta notað frístundirnar sjer til gagns, verður að liafa
nokkra raenntun og viljakrapt, sem fá börn hafa, allra
sízt hin fiegmatisku. Svo Ijúft sem pað er, að gefa
börnum tómstundir við og við, pá parf kenuarinn ekki
að óttast, að hann gjöri rangt 1 pví, að láta flegmatisk
börn hafa eitthvað fyrir stafni jafnvel á tómstundunum,.
og má liaun gjarnan hafa hönd í bagga um pað, hvern-
ig pau verja tómstundum sínum. Mættu pau sjálf ráða,.