Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 50

48
mundu þau eflaust kjósa algjjört aðgjörðaleysi. pað er
pvi nauðsynlegt að kennarinn leggi fyrir pau vinnu
með hvíldinni.
I>rátt fyrir alla sína viðleytni og eríiði fyrir liinu
íiegmatiska barni, má kennarinn ekki gera sjer miklar
vonir um pakklæti eða kærleika af barnsins hálfu. En
hafi liann pá meðvitund að hann hafi gert allt, sem í
hans valdi stóð, fyrir barnið, pá er pað eitt honum
nóg umbun. Á pennan hátt mun honum einnig tak-
ast að mennta barnið svo, að pað verði pess um komið,
að standa í peirri stöðu, sem pví hæfir, og vinna verk
sinnar köllunar með trúmennsku, pó að hægt fari.
Hversu temperamentin greinast og Uandast.
Margur kennari og kennarakona hafa eflaust spurt
sig sjálf: «Hvaða lund hýr nú með peim börnum, sem
jeg er að ala upp?» Og pegar pau lásu kaflann um
sangvinsk börn hjer að framan, hafa pau, ef til vill,
sagt með sjálfuin sjer: skyldu pau börn, sem jeg á að
upp ala ekki vera sangvinsk? Hafi pau tekið vel eptir
og borið lýsinguna nákvæmlega saman við börnin, get-
ur verið, að sumum haíi pótt lýsingin ekki eiga við,
nema að nokkru leyti, sumum, ef til vill, að engu
leyti. Sumir hafa eflaust pótzt verða varir við kóler-
iska lund, aðrir við melankólska, eða pá flegmatiska.
Aptur aðrir hafa lesið alla kaflana, og vita pó ekki,
hvaða lundarlag börn peirra hafa. Barnið er ekki
sangvinskt, ekki kóleriskt, ekki melankólskt, og heldur
-ekki fiegmatiskt, og pó hefur pað sína einkennilegu
lund, pví að pað liafa öll börn og allir menn. Vjer
skulum nú fyrst um sinn láta oss nægja að taka pað
■fram, að foreldrar eða kennarar purfa ekki að taka sjer
pað nærri, pó að peir hafi ekki orðið varir við neina
sjerkennilega lund hjá hörnum. Og vjer skulum fyrst