Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 81

79
að það sje kennt svo heppilega, sem kostur er á. Marg-
ir eru pó á þeirri skoðun, að aðferð sú, sem hjer er
liöfð við trúarbragðakennslu, sje alls ekki sú heppileg-
asta, og er sú skoðun á miklum rökum bysrgð. Barna-
lærdónHirinn er of langur, og aðferð sú sem liöfð er,
að láta börn læra hann allan utanbókar, liefur opt pau
áhrif, að gjöra þau leið á houum, og þarað auki er hann
sumstaðar skilningi barna ofvaxinn t. d. kenningin uin náð-
arverkanir heilags anda. Jegheíi heyrt greind börn segja
um þann hluta barnalærdómsins: «Jeg get aldrei lært
það vel, því jeg get ekki skilið það, hvernig sem það
er útlistað fyrir mjer», og jeg hefí. sannfærzt um, að
þetta á sjer opt stað. TJtanbókar ætti ekki að kenna
nema nokkrar valdar greinir úr ritningunui, og kenna
börnunum, að skilja vel það sem þau læra. Sömuleiðis
ættu þau að kynnast vel biflíusögunui og þó sjerstak-
lega nýjatestamentinu, og trúarbragðakennslunni allri.
ætti að liaga svo, að kenna i fám einföldum, en kjarna-
fullum orðum háleitustu ogdýrðlegustu atriði trúarfræð-
innar og aðalatriði siðafræðinnar, sem felst í þessum
fáu orðum: «Allt sem þjer viljið, að mennirnir gjöri
yður, það eigið þjer líka þeim að gjöra», og heimfæra
þau upp á margskonar atriði daglegs lífs. Að liugsa
aptur á inóti, að hægt sje, að kenna ungum börnum
flókna trúfræði og að slíkt nám liljóti að liafa hlessun-
arrík áhrif á siðferði þeirra, er líkt og ef haldið væri,
að þau gæti lært llóknar «líkingar» og þungskilda heirn-
speki í barnæsku og mundu hafa not af því námi á
fullorðinsárunum. En reynslan sýnir einmitt það gagn-
stæða. þrátt fyrir það erum vjer þó svo fastir við,
forna venju, að trúarbrögðin eru áratug eptir áratug
kennd á sama hátt, hversu örðugur og ólieppilegur sem
hann er. Eigi menntamál vor að komast í betra horf,.
er því hrýn þörf á, að endurbæta ekki síður trúar-.