Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Qupperneq 86

84
um þegar minnst varir, því laun þeirra eru svo lág, að
þeir geta ekki lifað við þau, og margir atvinnuvegir eru
arðsamari, sem minna þart að kosta til. Ilvernig mundi
nú þykja, ef menn sern stunda önnur storf, t. d. for-
menn á fiskiskipum væru ekki lengur formenn, en 1 eða
2 vertíðir eða ef flestir læknisfræðingar segðu af sjer
læknisstörfum eptir 2—3 missiri? Hvaða reynsia mundi
nú fást 1 formennsku og læknisfræði með þessu lagi?
og þó eiga formenn og læknar að eins að gæta lífs og
lima annara, en kennaranum er trúað fyrir bæði sál og
líkarna barnanna! Er ekki vert aó gefa þessu gaum,
og þyrfti ekki að bugleiða nákvæmlega, hvort engin
ráð muni vera til að ráða bót á því?
En til þess, að störf kennarans geti borið sem bezt-
an arð útkeimtist, að bæði liann og foreldrar barnanna
starfi í sem beztri einingu, og varasamt er fyrir foreldr-
ana, að kasta ætíð þungum steini á kennarann, þó
störf hans sýnist ekki bera eins fljótan árangur og
heiintað er. Starfi hans er svo varið, að mikið af' því
sjezt aldrei við nokkurt próf, því það er innifalið í við-
vörunum og áminningum, sem fæstir nema börnin sjálf
hafa nokkuð af að segja, og sem guðs eins er að dæina
um. Og hver mun sá kennari vera, sem verður ekki opt
þungt af, að sjá ósiði, deyfð og kæruleysi koma upp
•aptur og aptur, eins og illgresi, þegar hann heldur, að
hann sje búinn að kæfa það? þyrfti hann ekki optar
vinsemd og uppörfun en áfellisdóm? En þrátt fyrir
það þó lionum linnist, að sjer sje álasað að óþörfu,
ætti hann að varast alla hlutdrægni þannig, að hann
ljeti börnin gjalda foreldranna, því slíkt væri vítavert,
•og sá sem gjörði slíkt, væri ekki hæfur að vera kennari.
Nú hefur verið minnzt á hið helzta af námi barna
•á æskuskeiði, og ýmsu sem þar að lýtur; en rúmið
leyíir ekki, að fara út í það efnir nákvæmar. Auðvit-