Bjarmi - 01.06.2005, Síða 16

Einu sinni var valdamikil drottning.
í garðinum hennar óx fjöldi dásamlegra
blóma, sem blómstruðu hvert á sínum
tíma, blóm sem safnað hafði verið saman
frá öllum heimsins hornum. Hrifnust var
hún af rósunum og í garðinum átti hún
margartegundir rósa, allt frá villirunnanum
með eplalyktinni og grænu blöðunum til
hinnar mjög svo fallegu Poverence-rósar.
Þær uxu upp eftir veggjum hallarinnar og
gluggastöfum, vöfðu sér um súlur, teygðu
sig inn í ganginn, undir þakið og inn í alla
sali hallarinnar. Og allar höfðu rósirnar mis-
munandi angan, lögun og lit.
En inni i höllinni réði sorg og grátur því
dottning var veik og læknarnir sögðu að
hún myndi deyja. „Aðeins eitt meðal er til
sem getur bjargað henni!" sagði sá
vitrasti í þeirra hópi. „Sækið fallegustu rós
heimsins og sem geymir mynd æðsta og
hreinasta kærleika sem til er. Komi hún fyrir
augu hennar áður en þau bresta mun hún
ekki deyja.“
Fólk flykktist að úr öllum áttum, ungt og
gamalt, með rósir, fallegustu rósirnar úr
görðum sínum, en fallegasta rós I heimi var
ekki á meðal þeirra. Hana varð að sækja í
blómagarð kærleikans. En hver þeirra rósa
sem þar óx var eftirmynd hins æðsta og
hreinasta kærleika? Skáldin komu og sungu
um fegurstu rós heimsins. Hver og einn
söng um sína rós. Og boðin gengu um
landið þvert og endilangt til sérhvers hjarta
sem sló af kærleika, til fólks í hverri stétt og
stöðu og á öllum aldri.
„Enn sem komið er hefur enginn nefnt
blómið!" sagði hinn vitri. „Enginn hefur bent
á staðinn þar sem það hefur breitt úr sér í
allri sinni dýrð. Hvorki er það rós úr kistu
Rómeo og Júlíu, né rós af gröf Valborgar,
þó svo að þær rósir muni ávallt lykta í
sögum og ævintýrum. Ekki er það rós sem
skýst fram úr blóðugum brynjum
Winkelrieds eða frá heilögu blóði sem renn-
ur úr brjósti hetjunnar sem fórnar sér fyrir
föðurlandið, en samt er enginn dauðdagi
eins fagur og ekkert blóð rauðara en það
blóð sem þá er úthellt. Ekki er það heldur
töfrandi rós vísindanna sem maðurinn hefur
ræktað um langan aldur svefnlausra nátta
og sem hann fórnar heilsu og lífi fyrir í ein-
manalegri rannsóknarstofu sinni."
„Ég veit hvar hún blómstrar," sagði
hamingjusöm móðir. Hún kom að beði
drottningarinnar með litla barnið sitt. „Ég
veit hvar yndislegasta rósin er, sú sem er
eftirmynd hins æðsta og tærasta kærleika.
Hún blómstrar á rauðum kinnum barnsins
míns, þegar það opnar augun eftir nærandi
svefninn og brosirtil mín af öllum sínum
kærleika."
„Víst er hún falleg, en til er önnur rós
enn fallegri!" sagði hinn vitri. „Satt að segja
mun fallegri!" sagði ein kvennanna. „Ekki er
til dásamlegri eða göfugri rós - en hún er
hvít eins og blöð terósarinnar. Ég sá hana á
kinn drottningar. Hún hafði lagt frá sér
konungleg klæði sín og gekk sorgmædd
fram og aftur með veikt barnið sitt nótt sem
nýtan dag. Hún kyssti það, grét yfir því og
bað til Guðs, eins og móðir gerir á stund
neyðarinnar.“
„Hin hvíta rós sorgarinnar hefur heilagan
og stórkostlegan mátt en er samt sem áður
ekki hin fegursta."
„Nei, ég sá fallegustu rósina frammi
fyrir altari Drottins," sagði gamli biskupinn.
Ég sá hana lýsa eins og um ásjónu engils
væri að ræða. Ungu stúlkurnar endurnýjuðu
skírnarsáttmála sinn og rósirnar spruttu
fram og fölnuðu á kinnum þeirra. Ein þeirra
leit frá hreinleika og kærleika sálar sinnar
upp til Guðs og augu hennar tjáðu tærasta
og æðsta kærleika sem til er.“
„Blessuð sé hún,“ sagði hinn vitri.
„En enginn hefur enn nefnt fegurstu rós
veraldar."
Þá kom lítill sonur drottningar inn í sto-
funa. Tárin runnu niður kinnar hans og í
hendi sér hélt hann á stórri opinni bók sem
innbundin var í flauel með silfurspennum.
„Mamma,“ sagði sá stutti," — „hlus-
taðu á það sem ég las!“ Hann settist við
rúmið og las um hann sem gaf líf sitt á
krossinum til að frelsa mennina, jafnvel
ófæddar og ókomnar kynslóðir manna.
„Meiri kærleikur er ekki til.“
Roðinn hljóp fram í kinnar drottningar og
augu henar urðu stór og skýr. Því að af
blöðum bókarinnar sá hún hina fallegustu
rós lyfta sér, endurskin þeirrar rósar sem
spratt fram af blóði Krists á krossinum. „Ég
sé hana!“ sagði hún. Aldrei munu þau deyja
sem sjá þá rós, hina fegurstu á jörðu.
Þýðing: Ragnar Gunnarsson
16