Bjarmi - 01.06.2005, Qupperneq 23

Síðasta kveðjan
Stundum fengu fangarnir að skrifa bréf heim til að kveðja.
Sumum, sem ekki hafði verið leyft það, tókst að smygla þeim
út fyrir veggi fangelsins og til ættingjanna. Hér eru brot úr
nokkrum bréfum sem send voru heim:
„Ég sendi ykkur síðustu kveðju. Já, það er það sem sé
ætlun Jesú að taka mig heim til sín. Ég ætla að þakka ykkur
innilega fyrir allt sem þið hafið gert fyrir mig þessi ár. Mest af
öllu þakka ég fyrir það að þið hafið alið mig og alla heima
upp i trúnni á Jesú Krist. Ég hef þakkað Guði fyrir að ég átti
grundvöll til að byggja á og hef fengið tóm til að hugsa um
lífið og öðlast sannan skilningá því. Þið getið ímyndað ykkur
að það er erfitt að skrifa. Það er svo margt sem mig myndi
langa til að segja ykkur. En þið skuluð lesa í Nýja testa-
mentinu. Það langar mig mest af öllu til að segja.“
„Já, þú getur reitt þig á það, að ég hef hugsað mikið og
það ekki einungis í dag heldur ávallt upp á síðkastið. Ég hef
fundið fyrirgefningu syndanna, það er ég alveg viss um. Nú
finnst mér ekki eins erfitt að deyja og þið gætuð haldið. Við
erum sem betur fer allir rólegir."
„Þú mátt ekki halda að mér finnist erfitt að eiga að deyja.
Þér finnst það ef til vill ótrúlegt en stundum finnst mér það
blátt áfram vera dásamlegt að mega deyja. Hugsaðu þér að
eiga að fá að mæta Jesú! Ég hef svo margt sem ég þarf að
spyrja um, ýmislegt sem ég skil ekki í lifenda lifi. Það er svo
gott að finna að Guð gefur manni styrk þessar siðustu stundir
sem maður á ólifað."
sinn sem hann talaði við norskan
prest. Að vísu hafði hann haft korn-
ungan prest úr Nasjonal Forsamling
(nasistaflokknum) en það var
auðséð að hann taldi hann ekki
með. Þegar ég sagði honum að sá
ungi maður hefði ekki neina guð-
fræðimenntun varð hann forviða.
„Svo slæmt hefur það aldrei verið í
Þýskalandi. Það má segja að það
hafi verið lélegustu prestarnir sem
gengu í flokkinn, en guðfræði-
menntun höfðu þeir þó.“
Hann fór að segja mér ítarlega
frá þvi sem gagntók hugi okkar
beggja meira en annað: Um
hádegisbilið daginn áður hafði verið
hringt til hans úr herréttinum og
hann beðinn um að vera viðstaddur
staðfestingu og framkvæmd dauða-
dóms yfirtveim Norðmönnum.
Hann hafði reynt að skirskota til
norska prestsins við fangelsið en
árangurslaust. í þetta skipti átti
aðeins þýskur prestur að vera við-
staddur.
Klukkan ellefu um kvöldið mætti
hann í fangelsið og þá var dauða-
dómur piltanna staðfestur. Þeir tóku
þvi báðir rólega og báru sig vel
enda þótt þeir hefðu verið rifnir upp
úr fasta svefni. Þeir héldust í hend-
ur og hann giskaði á að þeir hefðu
verið að hughreysta hvor annan, en
norsku skildi hann ekki.
Með aðstoð túlks hafði hann
útskýrt fyrir þeim helstu atriði
skrifta- og kvöldmáltiðarsiðanna og
þeir höfðu hlýtt á með lotningu.
Þeir báðu skriftamálsbænirnar,
hann lýsti yfir þeim fyrirgefningu
syndanna og því næst gengu þeir
til altaris. Þeir fengu að skrifa bréf
heim til sín eins og venja var og
það gerðu þeir mjög fallega.
Allt sem hann talaði við þá fór
fram með aðstoð túlks svo samtal-
ið var stirt. Að síðustu höfðu þeir
drengirnir sjálfir lesið niðurlagið af
8. kafla Rómverjabréfsins og
síðasta versið úr sálminum
„Ó, höfuð dreyra drifið."
Lát Kristur kærleiksríkur
ei kulna trú hjá mér
en loks er ævi iýkur
mig iát þú deyja’ íþér,
Klukkan eitt um nóttina var
haldið af stað til aítökustaðarins
sem var dálítinn spöl frá. Þar fór
allt fram jafnrólega og virðulega og
í fangelsinu. Dómurinn og staðfest-
ing hans var lesinn upp fyrir þeim
enn einu sinni. Presturinn gekk
fram og las á norsku í fyrsta skipti
á ævi sinni ritningarvers sem hann
hefur haft mikið fyrir að læra:
„Drottinn varðveiti inngang þinn
og útgang, héðan í frá og að
eilífu."
Frá Akershus, Osló í Noregi.
Erling snýr sér að Ragnari og
segir: „Við hittumst á himnil'1 Svo
er öllu lokið.
Þýski presturinn stendur kyrr og
kastar rekunum á gröfina. Túlkurinn
sem verið hafði viðstaddur alla
nóttina fer að gráta: „Ég skil ekki
hvernig þú getur þetta!" segir hann.
Presturinn svarar rólega: „Ég er
kristinn."
Maður skildi prestinn vel þegar
hann endaði frásögu sína með
þessum orðum: „Guð gefi að mitt
andlát verði sem þeirra!"
Þegar stríðinu var lokið fannst
gröf þeirra í Trandum-skóginum.
Þeir lágu hlið við hlið, hvor í sinni
kistu.
23