Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 3

M 0 R G U N N
81
Hvað getur bjargað mannkyninu?
Eftir séra Kr. Daníelsson.
Það var eitt sinn fyrir æði rnörgum mánuðum, að ég sat
og hlýddi á erindi í útvarpinu, sem vakti mig til meiri um-
hugsunar en venjulega, ekki aðeins heildarefni erindisins,
heldur sérstaklega ein setning.
Ræðumanninum var rnikil alvara í hug og varð eðlilega
— eins og flestum ræðumönnum á undanförnu 6 ára tíma-
bili í sögu mannkynsins — tilrætt um hið hörmulega hern-
aðarástand heimsins og átakanlegu afleiðingar þess, sárar
sorgir og óbærilegar þjáningar og kvalir bæði á sál og
likama, og honum varð þá þetta að orði, að „allt mann-
kynið hrópar á hjálp“.
Setningin festist í mér, því að mér heyrðist hún hljóma
eins og nokkurs konar neyðarkall, eins og fjölda manna
í vonlitlum sjávarháska.
En þarf þá mankynið þessa hjálp? Hefur maðurinn
ekki nóg ráð til þess að geta hjálpað sér sjálfur? Er hon-
um ekki lagt upp í hendurnar nóg efni og verkefni til
að geta aflað sjer alls þess, sem hann þarf sjer til við-
halds og til að geta lifað glaður og ánægður?
Kristinfræðin kenna okkur, að maðurinn sé æðsta
skepna jarðarinnar og herra hennar undir yfirstiórn
Guðs. Og ég held þetta sé ekkert ofsögum sagt. Þegar
vér hugsum nánara um, þá er það ekkert oflof né stæri-
læti, að af öllum skepnum, sem anda draga á jörðinni,
þykist maðurinn vera sú fullkomnasta, og það svo, að
bilið er óralangt á milli, hvort sem þar er litið á and-
lega eða líkamlega yfirburði.
Og hitt er eingu síður satt, að hann er herra jarðar-
innar. Þegar það er rakið eitthvað til hlítar, þá kemur
6