Morgunn - 01.12.1945, Blaðsíða 72

150
MORGUNN
þeirra manna, sem héldu fjarhrifunum fram, þeir töldu
það ósamboðið virðing vísindamanns að gefa gaum slíkum
hlutum. Nú segir ekki ómerkari maður en dr. H. H. Price,
prófesor í rökfræði við Oxford-háskóla, að „sannanir fyrir
fjarhrifunum séu góðar og fullnægjandi". Hann gerir það
að tillögu sinni, að menn hættu.loks að spyrja: „Hvers
vegna gerast fjarhrifin stundum?", en fari í þess stað að
spyrja: „Hvers vegna gerast fjarhrifin ekki alltaf?“.
Fyrir nokkuru las ég grein í ensku tímariti eftir merkan
mann, sem staðhæfði, að merkustu uppgötvanir vorra tíma
væru ekki þær, sem daglega væri verið að gera í rannsóknar
stofunum í sambandi við hernaðinn í véltækni og öðru
slíku, merkustu uppgötvanirnar væri nú verið að gera við
Harward-háskólann í Bandaríkjunum í sambandi við víð-
tækar rannsóknir á fjarhrifunum, sem þar hafa nú verið
reknar í nokkur ár og merkileg niðurstaða hefir fengizt af.
Rökfræðisprófessorinn í Oxford, dr. Price, segir, að vér
ættum að spyrja: „Hvers vegna gerast fjarhrifin ekki allt-
af ?“. Það lítur út fyrir, að vitund vor hafi þroskað með
sér hæfileika til þess að verjast blátt áfram áhrifum utan
að Til þess sýnist sú staðveynd benda, að hugsanir, sem
berast að oss annarsstaðar frá (fjarhrif), komast lang-
oftast að oss, þegar eigin vitundarstarfsemi vor hvílist og
vér erum sjálf ekki að brjóta heilann um neitt. Þá er eins
og vitund vor hafi sofnað á verðinum og gesturinn, hugsun
frá einhverjum fjarlægum manni, hafi þess vegna komizt
að oss.
1 bókinni „Lífið eftir dauðann", eftir Drayton Thomas,
er staðhæft, að hugsun frá fjarlægum manni komist ævin-
lega inn í „auru“ eða ljósblik þeirrar persónu, sem hugs-
uninni er beint að, en hún komist sjaldan lengra, sjaidan
inn í vitund persónunnar. I sömu átt hnígur það, sem sálar-
rannsóknamaðurinn dr. phil. Wills segir. Þegar hann var
á transfundi, sagði miðillin við hann: „Segið frá því, sem
þeir (ósýnilegu fundargestirnir) eru búnir að koma inn í
yður“. Dr. Wills svaraði, að hann væri sér ekki meðvitandi