Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 43

MORGUNN
121
hafði setið marga fundi með mér um langt árabil. Hann
hafði aðeins búið um stund í næsta húsi við mig, en var
nú kominn yfirum, nokkurum árum áður en þeir atburð-
ir gerðust, sem ég ætla nú að segja frá.
Frú Stonehouse hafði hagsmuna að gæta í London og
dvaldist því að jöfnu þar og í húsinu sínu úti við sjóinn.
Þegar hún var ekki í London, skrapp ég oft til hennar
eftir miðdegisverð, og sátum við þá saman í dagstofunni
hennar í tvær til þrjár klukkustundir og skröfuðum ró-
iega saman. Þegar fór að skyggja, sáturn við stundum
saman í rökkrinu, en stundum kveiktum við á lampa, sem
bar milda birtu og stóð rétt við stól vinkonu minnar.
Það var að kvöldlagi, vorið 1940, að við sátum þannig
saman á okkar venjulegu stöðum í dagstofunni. Stóilinn
minn var svo sem 7—8 fet frá stóli vinkonu minnar, í
hinum enda herbergisins. Við höfðum báðar veriö að
prjóna, þegar ég leit upp, frá verki mínu og yfir til
hennar, tók ég eftir því, að vinnan var fallin úr höndum
hennar, ofan í kjöltuna. Hún var ekki sofandi, en augu
hennar voru lokuð og hún talaði við mig, lágri röddu og
því nær hvíslandi:
„Sérðu nokkuð fyrir framan andlitið á mér ? Mér finnst
eins og einhverju sé haldið fyrir framan mig og komi
því nær við mig, ég get samt ekki sagt þér, hvað það er,
en finnst ég verða að loka augunum".
Ég horfði, en sá ekkert í nokkur augnablik. Þá fór eitt-
hvað að myndast fyrir framan andlitið á henni. Það stækk-
aði og breiddist út ofan á hálsinn og brjóstið og einnig
lítið eitt upp fyrir höfuðið á, henni. Þetta var ójafnt utan
til en þéttara í miðjunni, svo að ég gat ekki lengur greint
andlitsdrætti vinkonu minnar. Eftir nokkur augnablik
fannst mér þokan fara að greiðast í sundur og andlit vin-
konu minnar fara að koma aftur í ljós. En mér skjátl-
aðist.
í miðri þokunni fór að sjást miklu lengra andlit en
andlit frú Stonehouse, en það var enn ógreinilegt. Ég