Morgunn - 01.12.1945, Síða 57

MORGUNN
135
áleiðis til þekkingarinnar. Það sem kastar skugga á líf
mannanna, er, að þeir vita ekkert um það, hvað dauðinn
er og þeir óttast þann skilnað, sem hann veldur. En þegar
oss er orðið ljóst, að allt gerist þetta eftir ákveðnum lög-
málum, að allt er í föstum skorðum og ekkert er að ótt-
ast, hvílíkri byrði er þá ekki af oss létt!
Það er undarlegt að hugsa til þess, að þessi dýrmæta
gjöf, sem málefni vort er að flytja mankyninu, hefir verið
svo stórkostlega misskilin, að maður skyldi halda, að hér
væri verið að troða einhverju guðlasti eða andstyggð að
mönnunum. Ábyrgðarhluti kirknanna í þessum efnum er
stórkostlegur, og það er ekki of djúpt tekið í árinni að
segja, að sinnuleysi og skeytingarleysi kirkjudeildanna
um þetta mál er þeim eins vansæmandi og það er óskiljan-
legt. Sannarlega. ættu þeir, kirkjunnar menn, að vera
fyrstir til að koma móts við oss, þar sem vér erum að íæra
þeim sannanir fyrir persónulegu framhaldslífi og ýmsu
því öðru, sem þeir eru að kenna. Um aldaraðir hafa þeir
farið halloka í baráttunni við efasemdamennina, sem
heimta sannanir í stað eintómra fullyrðinga. Nú leggjum
vér sannanirnar í hendur prestanna, svo að nú geta þeir
mætt vísindamönnunum á þeirra eigin vettfangi. En í stað
viðurkenningar eða þakklætis hafa þeir sýnt oss hið kald-
asta tómlæti.
Þetta er ekki slæmt fyrir oss, því að vér stöndum á
öruggum grundvelli, en þetta er afleitt fyrir kirkjurnar,
að þær skuli snúa bakinu við þeirri andlegu hjálp og inn-
blæstri þeim, sem hin nýja opinberun er að bjóða þeim.
Hvernig stendur á þessari andlegu hjálp? Það stendur
þannig á henni, að með hinum nýju öflum, se.m vér höfum
nú ráð yfir, getum vér eldci aðeins náð sambandi við ný-
látna ástvini voru sem e. t. v. standa ekki á' hærra stigi
þekkingar og siðgæðis en vér gerum sjálfir, heldur getum
vér einnig, ef vér erum þess verðir, fengið ljósar orðsend-
ingar frá verum, sem lifa langt um æðra andlegra lífi en