Morgunn - 01.12.1945, Síða 75

MORGUNN
ir>3
eru þögul og hljóðnuð geymd. Meistarinn sjálfur lifir og
rödd lians ómar enn dásamlegar en áður í öðrum sölum.
Sálin Oss þykir elli og hrörnun vera hörmuleg.
hrörnar ekki Þegar vér sjáum einhvern vera að lúta
lögmálum hinnar jarðnesku hrörnunar,
segjum vér, með samúð og vorkunnsemi: mikið er hann —
eða hún — farin að hrörna. En þetta er ekki rétt. Maðurinn
er ekki hinn ytri hjúpur og því er hann ekki að hrörna
sjálfur, aðeins er jarðneska tækið hans farið að bila. Þcgar
vér sjáum slíka sjón ættum vér fremur að segja: Nú er
sálin eins og listamaður, sem er að leika á hálfónýtt hljóð-
færi. Það er ekki listamannsins sök, þótt hljómar brot-
innav fiðlu með slitna strengi séu ekki fullkomnir, lista-
maðurinn er hinn sami eins fyrir það. Það er ekki sálar-
innar sök, þótt húún geti ekki endurspeglað sama líf, þegar
líkaminn hrörnar og hún gat áður, meðan líkaminn var
í blórna æskunnar. Sálin er hin sama eins fyrir það. Þegar
engill dauðans slítur silfurþráðinn og leysir sálina frá
hinum hruma líkama, kemur hún inn í hinn heiminn,
næsta tilverusviðið, jafnung og sál þess manns, sem
hverfur héðan í blóma æskunnar.
Sálin kemur þangað í nýjum líkama, nýjum, segjum vér
þótt hann sé jafngamall hinum jarðneska, hafi fylgt þróun
hans, en hann hefir ekki elzt eins og sá jarðneski. Öldung-
urinn er jafn ungur ásýr.dum og æskumaðurinn, þegar
yfir landamærin er komið. Miðillinn frægi, frú Leonard,
talar um fögnuð framliðinna yfir umskiptunum, í bók
sinni Brief Darkness (London 1942) og skrifar m. a. á
þessa leið:
,,Ég hefi séð fólk, sem hafði skilið við fáum augnablikum
áður en það birtist mér, ljómandi af hinni nýju hamingju,
sem það var altekið af. Þegar ég sá það, var mér með öllu
ókunnugt um, að það væri ,,dáið“, svo að ekki gátu þær
sýnir orsakazt af eigin hugsun minni, eða skapazt af því,
að ég byggist. við að sjá það. Sýnirnar komu mér gersam-