Fréttablaðið - 13.11.2010, Síða 80

48 13. nóvember 2010 LAUGARDAGUR
S
tutt spjall finnska verð-
launaskáldsins Sofi Oks an-
en og fréttakonunnar
Lindu Blöndal, sem fram
fór á afhendingu norrænu
bókmenntaverðlaunanna í Lista-
safni Íslands í síðustu viku og var
útvarpað í Sídegisútvarpi Rásar
2, vakti talsverða athygli, en þær
lentu í orðaskaki þegar Oksanen
mislíkaði spurningar Lindu.
Útvarpskonan hafði vart hafið
viðtalið þegar skáldið greip fram í
fyrir henni, sagði spurningar henn-
ar vera of almenns eðlis. Því næst
sagðist Linda hafa heyrt að verð-
launabók Oksanen væri persónu-
leg og spurði hvort sú væri raunin.
Hófu þá leikar að æsast. Oksanen
sagði allar bækur sínar vera per-
sónulegar og hún skildi ekki hvað
Linda ætti við. Hún væri rithöf-
undur og spurningin væri fáránleg.
Hvatti hún fréttakonuna svo til að
bera fram gáfulegri spurningar.
Linda brást ókvæða við og spurði
hvort nauðsynlegt væri að hafa
gráðu í bókmenntafræði til að geta
talað við Oksanen.
Mikið lengra varð viðtalið ekki
en vakti mikla athygli eins og fyrr
segir. Meðal annars spunnust deilur
um framkomu Oksanen á netinu og
skáldið Eiríkur Örn Norðdahl skrif-
aði pistil á vefritið Smuguna þar
sem hann bar blak af kollega sínum,
auglýsti meðal annars eftir dálitl-
um metnaði í menningarumfjöllun
á Íslandi og sagði fyrir löngu kom-
inn tíma til þess að einhver væri
svolítið dónalegur við okkur.
Þetta viðtal er þó fráleitt eina til-
fellið um hanaslag milli fjölmiðla-
fólks og viðmælenda á Íslandi, eins
og eftirtalin dæmi sem valin voru
af handahófi sýna glögglega.
„Ekki spyrja
eins og kjáni“
Orðaskak skáldkonunnar Sofi Oksanen og Lindu
Blöndal í Síðdegisútvarpi Rásar 2 vakti athygli í síð-
ustu viku. Af því tilefni tók Kjartan Guðmundsson
saman nokkur tilfelli þar sem kastast hefur í kekki
milli fjölmiðlafólks og viðmælenda hér á landi.
VERÐLAUNASKÁLD Sofi Oksanen var alúðin uppmáluð þegar hún áritaði eintök af
bók sinni fyrir kaupendur í heimsókn sinni hér á landi. Útvarpsviðtal Lindu Blöndal á
RÚV við skáldið vakti öllu meiri athygli. FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
T il eru dæmi um að spyrillinn reiðist við-
mælandanum en ekki
öfugt og láti hann finna
til tevatnsins. Það gerð-
ist til dæmis í frægu við-
tali Egils Helgasonar við
Jón Ásgeir Jóhannesson
í október 2008. Þetta var
aðeins örfáum dögum
eftir að bankarnir hrundu
og óhætt er að segja að Egill hafi þjarmað rækilega að Jón Ásgeiri í þætti
sínum, en hann spurði meðal annars hvort Jón Ásgeir gæti hugsað sér að
vinna á lyftara í Bónus. „Ég reiddist bara fyrir hönd þjóðarinnar,“ sagði
Egill um viðtalið eftir á.
■ REIDDIST FYRIR HÖND ÞJÓÐARINNAR
Forsætisráðherrann fyrrverandi, Geir Haarde, þótti nokkuð viðskotaillur á köflum í viðtölum
fyrir og eftir hrunið, sem þarf kannski ekki að koma
svo mjög á óvart miðað við aðstæður. Frægt varð
þegar G. Pétur Matthíasson, fyrrum fréttamaður á
RÚV, birti á bloggsíðu sinni í nóvember 2008 bút úr
viðtali við Geir frá því í janúar 2007 sem aldrei hafði
áður komið fyrir sjónir almennings.
Í viðtalinu spurði G. Pétur um stöðu íslensku krón-
unnar og mögulega upptöku evru. Geir fyrtist við og
spurði fréttamanninn meðal annars hvort hann ætl-
aði sér að spyrja spurninga eða vera með málflutn-
ing. Þegar G. Pétur hélt sínu striki var forsætisráð-
herranum hins vegar nóg boðið. „Ætlar þú að rífast
við mig hérna drengur?,“ sagði Geir hvass og í kjöl-
farið fylgdu nokkrar deilur þeirra í milli varðandi það
hvort forsætisráðherra bæri yfirleitt að svara þeim
spurningum fréttamanna sem honum hugnaðist ekki.
Þegar G. Pétur birti svo myndbrotið rétt eftir hrun
krafðist Páll Magnússon, útvarpsstjóri RÚV, þess að
hann skilaði spólunum með myndbandinu og bæðist
formlega afsökunar. G. Pétur neitaði því, en bað þó
þjóðina að fyrirgefa sér það að hafa ekki birt viðtalið
fyrr.
Nokkru áður en téð viðtal G. Péturs við Geir birtist
á netinu, í júní 2008, hafði Sindri Sindrason, þá frétta-
maður Markaðarins á Stöð 2, innt forsætisráðherrann
eftir aðgerðum í efnahagsmálum fyrir utan Stjórn-
arráðshúsið. „Jæja, hvar eru peningarnir sem eiga
að komast inn í landið?,“ spurði Sindri og Geir svar-
aði því til að hann yrði að hafa samband við sig fyrir
fram. Sindri sagði þá að þjóðin biði eftir einhverj-
um aðgerðum og hvort Geir gæti ekki gefið honum
„smá komment“. „Ég vildi gjarnan gera það, Sindri,
ef þú hagaðir þér ekki svona dónalega,“ svaraði þá
Geir áður en hann lokaði skrifstofuhurðinni á nefið
á Sindra.
Þá er skemmst að minnast þess þegar Geir kallaði
Helga Seljan, fréttamann RÚV, „fífl og dóna“ á blaða-
mannafundi í Iðnó nokkrum dögum eftir hrun, en það
gerði hann reyndar óvart, hann vissi ekki að enn var
kveikt á hljóðnemanum.
■ „ÆTLAR ÞÚ AÐ RÍFAST VIÐ MIG HÉRNA DRENGUR?“
Margar mætar sögur hafa verið sagðar af
því þegar Bítillinn Ringo
Starr heimsótti Ísland í
fyrsta sinn um verslunar-
mannahelgina árið 1984 og
steig meðal annars á svið
með meðlimum Stuðmanna
og fleirum í Atlavík. Einna
minnisstæðast við þá heim-
sókn er þó þegar Ringo lenti
ásamt eiginkonu sinni, Bar-
böru Bach, á Reykjavíkur-
flugvelli við komuna til lands-
ins, steig út úr flugvélinni og
fékk umsvifalaust hljóðnema í
andlitið. „How do you like Ice- land,“ spurði Sig-
ríður Árnadóttir, fréttamaður RÚV. „I just got off
the plane, don‘t be crazy!“ var svar trymbilsins, sem
útlagðist sem „Ég er nýstiginn út úr flugvélinni,
ekki spyrja eins og kjáni,“ í ógleymanlegri snörun
blaðamanns NT daginn eftir. Vilja sumir meina að
spurning Sigríðar hafi orðið kveikjan að því ástar-
sambandi sem þjóðin hefur síðan átt í við þennan
frasa.
Ringo tók þó fjölmiðlamönnum ólíkt betur en
fyrrum samherji hans í Bítlunum, Paul McCartney,
þegar sá síðarnefndi kíkti í stutta heimsókn sumarið
2000 ásamt eiginkonunni Heather Mills, leit meðal
annars við í Perlunni og fór ferða sinna á bílaleigu-
bíl. Blaðamenn og ljósmyndarar eltu Bítilinn á rönd-
um og uppskáru reiði hans fyrir vikið, en Paul gætti
þess þó að skammirnar næðust ekki neins staðar á
band.
■ HOW DO YOU LIKE ICELAND?
Nokkuð algengt er að íþróttafréttaritarar fái við-mælendur upp á móti sér í viðtölum, enda blóð-
hitinn oft í hámarki í sportinu. Því fékk Adolf Ingi
Erlingsson hjá RÚV að kynnast þegar hann tók Ólaf
Stefánsson, fyrirliða íslenska landsliðsins, tali eftir að
liðið hafði glutrað unnum leik gegn Austurríki niður
í jafntefli á EM í janúar síðastliðnum. Adolf Ingi var
ekki par sáttur við frammistöðu Ólafs í leiknum og
spurði því hvort eitthvað sérstakt væri að plaga hann.
Ekki stóð á svarinu: „Þú verður nú að horfa aðeins á
leikinn ef þú ætlar að segja þetta. Ég held ég sé með
sjö mörk úr níu skotum eða eitthvað, ég veit ekki hvað
þú vilt frá mér, kannski viltu tíu mörk úr níu skot-
um?,“ spurði fyrirliðinn pirraður.
Ekki er síður eftirminnilegt viðtal sem Adolf Ingi
átti við Aron Levý Stefánsson, íshokkímarkmann
Skautafélags Reykjavíkur, eftir tapleik liðsins árið
2008. Viðtalið er fáanlegt á YouTube-vefnum þar sem
tæplega 80.000 manns hafa barið það augum, en það
er á þessa leið:
Adolf Ingi: „Ég er ekki með tölu á skotunum sem þú
varðir, fékkst á þig tólf, menn geta nú ekki verið mjög
ánægðir eftir svona dag, er það?“
Aron Levý (með steinrunninn svip): „Er ég bros-
andi?“
Adolf Ingi (hlæjandi): „Nei, það ertu svo sannarlega
ekki. En hérna, þú, ja, ert ert í landsliðinu og...Þú slóst
mig algjörlega út með þessu svari, ég verð að segja
alveg eins og er. En gangi þér vel bara!“
Aron Levý: „Takk fyrir.“ (Skautar í burtu).
■ ADOLF INGI Á HÁLUM ÍS
Fyrrum rokkstjarnan Birgir Örn Steinarsson, eða Biggi Maus eins og hann er gjarnan kallaður, starfaði um hríð sem blaðamaður á Fréttablaðinu.
Sumarið 2004 rædddi hann við tvær af þekktustu tónlistarstjörnum samtím-
ans, Lou Reed og James Brown. Urðu nokkrir hnökrar á samræðum þeirra og
tók blaðamaðurinn fram að Reed væri fyrsti viðmælandinn sem hefði tekið
sig á taugum í viðtali. Engu að síður birti hann orðrétt hvað þeim
fór á milli og mega þessi viðtöl því teljast með þeim hreinskiln-
ari í íslenskri fjölmiðlasögu, eins og dæmin sýna:
■ „HVAÐA HLJÓMSVEIT ERTU AÐ TALA UM?“
James Brown:
„Halló, hvað segir þú gott?“
spyr James Brown mig, með
sterkum suðurríkjahreim sem
gerir það erfitt að skilja hann.
„Ég segi nú bara allt gott,“
svara ég hálf hlæjandi með
mínum harða harðfisksmál-
rómi.”
„Hvað get ég eiginlega gert
fyrir þig, góði herra?“
„Tja, mig langaði nú bara að
spyrja þig nokkra spurninga ef
ég mætti. Hvar ertu staddur í
heiminum?“
„Fyrirgefðu?“
„Hvar ertu staddur?“
„Ég er heima. Í Suðurríkjun-
um.“
„Ég sá viðtal við þig fyrir
svona tíu árum síðan þar sem
þú talaðir um að hipphoppið
væri komið undan þér.”
„Hvað segirðu?“ segir James
hálfmuldrandi.
„Ég var í raun að spyrja hvort
þér fyndist hipphoppið vera
frá þínum rótum?“
„Ég skil bara ekki hvað þú
segir.“
„Fyrirgefðu, ég skal reyna
aftur. Finnst þér að hipphopp-
tónlist skuldi þér eitthvað?“
„Hvaða hljómsveit ertu að tala
um?“
„Enga hljómsveit, bara hipp-
hopptónlist yfir höfuð.“
„Já, hipphopp!”“hrópar James
upp yfir sig. „Þú segir þetta
ekki rétt!“
„Hvað segirðu?“
„Þú talar ekki mjög góða
ensku.“
Lou Reed:
Segðu mér frá The Raven.
„Ertu með tvöfalda diskinn eða smáskífuna?“
Ég hef hvorugan diskinn fengið.
„Þannig að þú hefur ekki heyrt þetta?“
Nei, það hef ég ekki gert.
„Þannig að þú ætlar að spyrja mig spurninga um eitt-
hvað sem þú hefur ekki heyrt?“ spyr hann og hljómar
hneykslaður.