19. júní - 19.06.1956, Qupperneq 26

hafið þið fengið gistingu?" Við kváðum nei við því.
„Við færum saman rúmin,“ sagði María, „og sof-
um svo allar í þeim þversum." Þetta þótti okkur
vel boðið og fórum niður að sækja töskur okkar.
I stiganum mættum við Ester Graf. Hún hrópaði
líka upp, þegar hún sá okkur: „En hvar ætlið þið
að sofa í nótt?“ „Maria segir, að við eigum að sofa
í þínu rúmi,“ anzaði ég, „en verra er, að „Pera-
hera“ skuli vera lokið.“ „Hvaða vitleysa,“ sagði
hún, „ég er einmitt að leita að einhverjum til að
fara með út, skrúðgangan er rétt að byrja aftur
núna.“ Sjaldan hef ég orðið glaðari við nokkra
fregn. Rétt fyrir utan hótelið hittum við lögreglu-
þjón, sem vísaði okkur hvert við ættum að fara
til að sjá skrúðgönguna. Það var auðvitað marg-
faldur mannhringur fyrir endanum á götunni, en
þá bar þar að nokkra pilta, sem höfðu verið svo
forsjálir að taka með sér bekk til að standa á, og
lofuðu þeir okkur að tylla okkur á hann lika, svo
að við höfðum ágæta yfirsýn. Þetta var engu lík-
ara en ævintýri úr þúsund og einni nótt. Fullur
máninn eins og kinkaði kolli til okkar frá dimm-
bláum tindrandi stjörnuhimni, mannf jöldinn allt í
kring í þögulli, hljóðri eftirvæntingu, og nú heyrð-
ist trumbusláttur og svipusmellir, hvellir eins og
skotið væri af byssu. Fyrstur kom stóri fíllinn með
tönnina, þá mennirnir með svipurnar, á eftir þeim
gengur yfirmaður musterisins í virðulegum hátíð-
leik, honum fylgja blysin, og glitrar á gullsaum-
aðan búning hans í ljósadýrðinni, þá koma trumbu-
slagararnir, söngvarar og dansmenn. Hundruð fíla,
þungir og virðulegir, ganga þeir þrir í hverri röð,
klæddir ábreiðum alsettum ljósum og glitrandi
steinum, endalaus röð í öllum regnbogans litum, og
í kring um þá sveima dansmenn og söngvarar,
klæddir hvítum pilsum; fyrir ofan mitti eru þeir
naktir að öðru leyti en því að þeir bera á brjósti
djásn mikið alsett glitrandi steinum. Á höfði liafa
þeir málmhjálm með smábjöllum, sem hringlar í
við hverja hreyfingu.
Klukkutíma er skrúðgangan að fara fram hjá.
Maður stendur eins og í leiðslu, alltaf ber eitthvað
nýtt fyrir augað. En eftir á finnst mér að hin djúpa
þögn og hrifning þúsundanna allt i kring skilji eins
mikið eftir í huganum og sjálf skrúðgangan. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að sjá þessi hátíða-
höld á meðal þúsundanna á götunni, en ekki út
um glugga eða ofan af svölum eins og fína fólkið
sér þau.
Skyndilega rofnar fylkingin fyrir framan okk-
ur. Skrúðgöngunni er lokið. Nokkrir blysberar
14
koma inn í götuna og halda í áttina til musterisins.
Við röltum á eftir þeim. Á báðar hendur hafa
verið sett upp smáborð með blómum og allskonar
sælgæti, margir kaupa sér Betel, sem er tyggigúm
Asíumanna, aðrir kaupa lótusblóm til að leggja á
altarið fyrir framan Búddha í musterinu.
Á tröppunum upp að musterinu standa nokkrir
fílar, það er verið að færa þá úr skrautinu og
hressa þá á pálmagreinum, einstaka maður smeyg-
ir sér fram hjá þeim upp í musterið. „Eigum við
ekki að fara líka?“ hvíslar Ester. „Heldurðu að
trúvillingar eins og við megum það á þessari há-
tíðlegu stund?" — Þá ber þangað lögregluþjóninn
okkar góða, og hann sagði: „Jú, jú, ykkur er vel-
komið að fara þangað.“ „En fílarnir?“ sagði ég.
„O, þeir gera ykkur ekki neitt." Og upp fórum
við. Innan úr musterinu berst ómur af söngli og
bænum, blandað barnsgráti, því að margar kon-
urnar eru með smábörn i fanginu. Við förum í
þetta sinn ekki lengra en á svalirnar fyrir fram-
an musterisdyrnar, þar sem dansmennirnir safn-
ast saman, og bogar af þeim svitinn. „Eruð þið
ekki þreyttir?“ spyrjum við. „Jú, en þó ekki svo,
að við getum ekki dansað fyrir ykkur“, og um leið
glumdu trumburnar og allur hópurinn dansaði.
Þegar við svo komum heim á hótelið aftur, var
dyravörðurinn búinn að útvega okkur ágætt her-
bergi. Einhver, sem hafði leigt sér herbergi bara
til að geta horft á „Perahera“ af svölunum, var
farinn heim til sín. Rétt þegar við vorum að fara
í rúmið, kl. 2 um nóttina, heyrðist enn trumbu-
sláttur, og i fjórða sinn þennan dag fór skrúðgang-
an um borgina. — Þarna af svölunum fékk ég líka
svar við spurningu, sem ég hafði verið að velta fyr-
ir mér um kvöldið, en hún var sú, hvar allur þessi
mannfjöldi fengi inni yfir nóttina. Þeir sváfu á
gangstéttunum, mæðurnar vöfðu endanum af sarí-
inu sínu utan um börnin, sem voru bara í einni
flik og öll berfætt, eins og flest alþýðufólk á
Ceylon. — Þegar „Perahera“ var komin framhjá
hnipruðu allir sig saman og sofnuðu svefni hinna
réttlátu. Þannig endaði fyrsti dagurinn okkar í
þessu dásamlega landi.
Sem kunnugt er, liggur eyjan Ceylon eða Lanka,
eins og íbúarnir kalla hana, suður af Indlandi og
er aðeins mjótt sund á milli. Suðurendinn er rétt
norðan við miðjarðarlínu, og falla því sólargeisl-
arnir hér um bil þráðbeint niður. Hitinn er þó
ekki eins mikill og ætla mætti, því að enginn lands-
hlutinn er lengra en 70 mílur frá hafi, og þar blása
Monsúnvindarnir. Norðaustan vindurinn, sem
19. JfJNl