19. júní - 19.06.1969, Blaðsíða 11

GRÖF Á ÞRETTÁNDU HÆÐ
SMÁSAGA EFTIR UNNI EIRÍKSDÓTTUR
Hún sat og lagði kapalinn í tíunda eða tuttug-
asta skiptið. Langar kræklóttar hendurnar með
eldrauðum nöglum, likastar bognum klóm, hand-
léku spilin hratt.
Lítil eldfrán augun, sem lágu innarlega í gömlu
hrukkóttu andlitinu, miðuðu, hvar næsta spil
skyldi lagt.
Hún þekkti hljóð hússins. Nú var konan á ní-
undu ha;ð að fieygja rusli í sorprennuna, glerbrot
og skrjáf í pappír.
Ýskrið í lyftunni, sem staðnæmdist á sjöundu
hæð. ITáhælaðir skór tipluðu eftir ganginum á
þrettándu hæð, og unga konan skammaði iátlaust
Jiriggja ára gamian son sinn, sem eflaust hafði
komið inn á moldugum skóm.
Þannig var lífið. Dag eftir dag. Gröf á þrett-
ándu hæð.
Sjálfviijug hafði hún látið kviksetja sig hérna.
í nýtízku gröf með öllum þægindum.
Kapallinn gekk ekki upp, og hún byrjaði enn á
ný. Stofuklukkan tifaði, bráðum orðin fimm.
Stundarfjórðungi yfir fimm kom hann heim. Að
sjálfsögðu. Gangur lífsins. Sófasett, eiginmaður,
bil!. Þær þola þetta vel, margar hverjar.
I horninu milli orgelsins og gluggans var köngur-
lóarvefur. Gamall vefur, og í miðjunni sat köngur-
lóin eins og drottning. Fór sér hægt og virðulega.
Konan sneri stólnum i hring. Hentugir þessir
nýju stólar, sem hægt var að snúa án ])ess að
standa upp.
Við þraukum, gamla min, við þraukum. Hún
beindi orðum sínum til köngurlóarinnar.
Það er ekki svo miklu betra niðri, að vísu nær
mold og gróðri, en skiptir það svo sem nokkru?
Varla. Þú veizt þetta allt, ég hef sagt þér ])að. Og
þú segir engum. Þegar við erum einar, segi ég þér
frá því. Hún er hissa á okkur, ræstingakonan,
sem kemur einu sinni í viku og hreinsar ibúðina.
Finnst við eitthvað skritnar. Segir frá þvi í næsta
húsi, okkur er sama. Og hann. Gengur um þögull
og yggldur.
Þegar hún heyrði fótatak lians, sneri hún sér
aftur að spilunum.
Hann andaði andstyggilega meðan hann fór úr
frakkanum og hengdi hann umhyggjusamlega á
herðatréð. Hann hélt áfram að anda, þegar hann
gekk inn í stofuna og heilsaði með fálátri kurteisi.
Kaffið er frammi, sagði hún. Hún sagði þessa
setningu á hverjum degi klukkan tuttugu mínútur
yfir fimm.
Hann sótti sér kaffibolla og kveikti í vindli. Hún
einbeitti huganum að spilunum til þess að heyra
ekki andardráttinn, skynja ekki návist mannsins.
— Læturðu nú ekki hreinsa burt andskotans
köngurlóarvefinn á morgun? ITann sagði þetta allt-
af einu sinni í viku.
Hún sneri stólnum aftur að köngurlónni.
Þú veizt það allt. Ég hef margsagt þér frá því.
Við vorum á Spáni þá. Næturnar voru heitar. 1
garðinum bak við húsið stóð hörpuleikarinn í
hvarfi bak við tré. Hann beið. Alla nóttina. Líka
þá næstu. En ég var heimsk. Dyrnar voru opnar
og glugginn. Þó fór ég ekki út til hans. Ég hlust-
aði á hörpusláttinn, en ég fór ekki út í garðinn.
Aðrar konur kysstu hörpuleikara. Ekki ég. Ég svaf
hjá bankamanni. Hugsaðu þér! Bankamanni.
Unnur
Eiríksdóttir
19. JÚNÍ
9