19. júní - 19.06.1969, Qupperneq 31

entaskóli muni ráða bót á „stórri vanrækslusynd
menntaskólanna, sem fyrir eru, að því er varðar
hinar sérstöku menntunarþarfir kvenna“.
Minnihlutamennirnir sjá konuna greinilega fyrst
og fremst innan veggja heimilisins, en sé hún þar
ekki, skín í hana við ritvélina í einhverri undir-
tyllustöðu. Og víst er það, að sérstakur mennta-
skóli fyrir konur mun fremur stuðla að óbreyttri
stöðu kvenna í þjóðfélaginu, viðhalda þeirri stöðu,
sem við kvenréttindakonur erum ekki ánægðar
með og viljum breyta.
Ég viðurkenni ekki, að til eigi að vera sérstakar
námsgreinar við hœfi kvenna í menntaskólum og
kannast ekki við neinar vanrækslusyndir þeirra
skóla, sem bitna fremur á stúlkum en öðrum nem-
endum. Hér er ef til vill átt við vélritun, sauma-
skap og matseld. Sé svo, er því til að svara, að
vélritun eiga menn að vera búnir að læra, þegar
að menntaskólastiginu kemur, en hin hversdags-
legu heimilisstörf má læra á námskeiðum eða í
heimahúsum og það mál kemur ekki mennta-
skóla við.
Það er aftur á móti rétt, að menntaskólarnir
taka ekki tillit til þess, að flestar stúlkur verða
mæður, en þeir taka heldur ekki tillit til þess, að
flestir piltar verða feður. Þetta mættu þeir þó
hvort tveggja gera með því að kenna sálar- og upp-
eldisfræði og það einmitt í samskóla. Einnig mættu
menntaskólarnir taka tiliit til þess, að allir verða
nemendur þeirra fólk, sem lifir í samfélagi við
annað fólk, og það mætti gjarnan auka á skilning
þeirra á því samfélagi með bættri kennslu í þjóð-
félagsfræðum, auk þeirrar siðfræði, sem samskipti
manna ættu að grundvallast á.
Kvennaskólinn í Reykjavik er gömul og merk
stofnun og sjálfsagt er kominn tími til að breyta
henni á einhvern hátt. Ég veit, að skólastjóri hans
er mikilhæf kona og hefur ekki síður náð árangri
sem kennari drengja en sem kennari stúlkna. Ég
vildi mjög gjarnan sjá hana sem rektor mennta-
skóla. Og því ekki að breyta Kvennaskólanum í
Reykjavík í almennan menntaskóla, sem bæði pilt-
ar og stúlkur ættu jafnan aðgang að?
Sigríður Einars:
E I M Y R J A
SlokknaSur eldur —
hvorki logi
sem brennur
né leiítur af báli
áSeins móaska
ylvolg og mjúk
sem felur
ósýnilega eimyrju.
Það er á okkar valdi
Það er á valdi okkar kvenna að spara erlendan
gjaldeyri og efla atvinnulíf í landinu. Á hvern
hátt? munu margir spyrja. Með þvi að kaupa ís-
lenzkar framleiðsluvörur, sem eru jafn góðar þeim
innfluttu, og í mörgum tilfellum eru þær betri.
Ég kom í stóra kvenfataverzlun um daginn og
skoðaði kápur. Mér leizt bezt á eina tegundina og
spurði afgreiðslustúlkuna, hverrar þjóðar flikin
væri. Hún svaraði: „Hún er bara íslenzk.“ Þetta
þótti mér undarlegt svar, mér fannst stúlkan hálf-
afsakandi yfir því, að þarna skyldi vera íslenzkur
fatnaður á boðstólum. Sá hugsunarháttur hefur
því miður verið alltof algengur hér á landi, að allt
væri betra, sem flutt væii inn frá iVllöndum. Þess
vegua hafa íslenzkir iðnrekendur stundum gripið
til þess ráðs að nefna framleiðsluvörur sínar er-
lendum nöfnum, til þess að villa um fyrir kaup-
endum og gera vöruna þannig seljanlegri. Þetta
ættu iðnrekendur ekki að þurfa að gera. Yið ætt-
um að vera stoltar yfir því að geta keypt innlend-
ar vörur, sem í mörgum tilvikum eru betri, smekk-
legri og jafnvel nú á seinni tímum ódýrari.
Mikill hluti af tekjum lieimilanna fer í gegn um
okkar hendur, og vitanlega er það okkur metn-
aðarmál að gera sem hagstæðust innkaup. Ef við
getum sameinað eigin hagsmuni og þjóðarhag, þá
getum við verið ánægðar.
Konur, hvar sem við erum búsettar á landinu,
sameinumst um að efla íslenzkan iðnað. Það er
þjóðarhagur. L. J.
1 9. JÚNÍ
29