19. júní - 19.06.1987, Síða 9

Vigdís forseti í gestastofu í húsi embættis forseta íslands við Laufásveg. (Ljósmynd Rut Hallgrímsdóttir).
hingað í starfskynningu? Þær geta
valið sér starfskynningu í skólanum.
Það kornu margar til mín þegar ég
var hjá Leikfélaginu á sínurn tíma og
núna óska þó nokkrar stelpur eftir
því að fá að fara í starfskynningu á
skrifstofu forseta íslands."
- Nú ert þú þannig orðin fyrir-
ntynd heillar kynslóðar og jafnvel
heillar þjóðar. En hvaða fyrirmyndir
áttir þú sjálf í æsku?
„Ég ólst upp á kreppuárunum og í
stríðinu. Ég dáðist að fólki sem var
vel að sér og ég dáðist líka fjarska
mikið að þessari ímynd fegurðarinnar
sem voru leikkonur þeirra tíma. Þær
voru ekkert sérstaklega góðar
leikkonur. Þær voru bara svo falleg-
ar. Ég held að þetta hafi verið svona
í og með vegna þess að ég var heldur
óánægð með útlitið. Ég átti svo fríð-
an og fallcgan bróður en sjálf var ég
afskaplega frekknótt og með skakkar
tennur og ég var með strítt, renni-
slétt, rauðleitt hár og ekkert af þessu
þótti sérstaklega fínt í þá daga.
Sennilega minnti ég talsvert á hana
Línu langsokk. Ef til vill fannst mér
ég heldur ekki nógu klár, skemmtileg
og sniðug. Ég er af þeirri kynslóð að
það var ekkert verið að hæla manni.
Ég var ekki alin upp við það að fá
sérstaka viðurkenningu. Það var ekki
til siðs á mínum bæ. Ég var síðbúið
barn en foreldrar mínir, þau Finn-
bogi Rútur Þorvaldsson og Sigríður
Eiríksdóttir, voru komin fast að
fertugu þegar ég fæddist. Þau voru af
ungmennafélagskynslóðinni. Ég ólst
9