19. júní - 19.06.1987, Síða 10

„Ég átti svo fríðan og fallegan bróður.“
Mynd frá árinu 1949 af Vigdísi og Þorvaldi
bróður hennar, en hann lést af slysförum
árið 1952.
ekki upp í neinu dekri en ég var alin
upp við mikla kærleika. Það þótti
sjálfsagt að maður væri heiðarlegur
og duglegur og við áttum að bera
okkur vel.
Fjölskyldan var mikið saman á
heimilinu og pabbi og mamma höfðu
fjarska gaman af því ef við krakkarn-
ir vorum eitthvað skemmtileg. Ég var
mikil hermikráka þegar ég var lítil og
ég naut þess að skemmta þeim með
því að herma eftir stjórnmálamönn-
um og ráðherrunum í ríkisstjórninni.
Ég gekk eins og Ólafur Thors, byrsti
mig eins og Hermann Jónasson og ég
hermdi eftir Jónasi frá Hriflu. Ég
hafði heyrt í þessum mönnum í út-
varpinu og ég man að ég hermdi eftir
þeim eins og ég sá þá á teikningunum
í Speglinum. Ég hafði gott minni og
mundi afmælisdaga kónga og keisara
og gat romsað þessu upp úr mér full-
orðna fólkinu til mikillar skemmtun-
ar. Ég þótti snemma stjórnsöm og var
leiðandi í leikjum og var oft driffjöðr-
in í því að leika leikrit í afmælisboð-
um. Foreldrar mínir áttu fasta miða í
Iðnó og tóku okkur systkinin með í
leikhúsið. Það voru dýrlegar stundir.
Áhuginn á leiklist vaknaði snemma."
Inga og Jón Ólafsbörn í Geldinga-
holti í Gnúpverjahreppi voru um
tvítugt þegar Vigdís kom þangað
fyrst tíu ára gömul árið 1940, en þar
dvaldi hún sjö sumur. Þau segja að
Vigdís hafi verið glöð og jákvæð og
afskaplega skemmtilegt og elskulegt
barn. Hún var bæði hispurslaus og
ráðagóð og fljót að svara fyrir sig og
Inga segir það hafi alltaf verið gaman
10
að fá bréfin frá henni því þau voru
svo skemmtilega stíluð. Afar kært var
með Pálínu, móður þeirra systkina,
og Vigdísi og að sögn Ingu var sú vin-
átta gömlu konunni mikils virði, ekki
síst hin síðari ár, líkt og akkeri sem
hægt var að liggja við.
HÚN FRÚ SIGRÍÐUR MÍN
Hvaða manneskja hafði mest
áhrif á þig í æsku og á þínum
mótunarárum?
Vigdís hugsar sig um góða
stund áður en hún svarar. „Það höfðu
sjálfsagt margir áhrif á mig í æsku.
Pabbi var ákaflega sterkur persónu-
leiki og einlæg gestrisni föðurforeldra
minna og föðursystra hafði djúp áhrif
á mig. Það var eins og þetta fólk gæti
aldrei gert gestum nóg til góða. Áðan
talaði ég um hin sterku áhrif hennar
fröken Guðrúnar í Landakoti. En
ætli það hafi nú ekki fyrst og síðast
verið hún mamma sem hafði áhrif á
mig. Hún var hugsjónabaráttumann-
eskja og sannkölluð heimskona, hún
frú Sigríður mín, og hún hafði áhuga
á öllu milli himins og jarðar, - nema
ef til vill nútímatónlist! Hún hafði
feikilegan ræktunaráhuga, var mikill
friðarsinni og framúrskarandi hann-
yrðakona svo eitthvað sé nefnt. Mér
finnst núna, þegar móðir mín er
gengin og ég komin á miðjan aldur,
að hún hafi haft miklu meiri áhrif á
mig en ég hef viljað viðurkenna til
þessa dags. Áhrifin fólust kannske
sumpart í því að það fór svo óskap-
lega í taugarnar á mér ýmislegt sem
hún var að gera. Ég þoldi ekki kven-
félög og hét því að ég skyldi aldrei
ganga í kvenfélag og ég stóð við það
mjög lengi. Ég þoldi yfirleitt ekki fé-
lög af því að hún var svo mikil félags-
vera. Hún mamma var svo sjálfstæð,
hafði svo sjálfstæðar skoðanir og var
svo afskaplega dugleg. Hún var for-
maður Hjúkrunarfélagsins Líknar í
25 ár og stjórnaði heimahjúkruninni,
sem hafði nokkrar hjúkrunarkonur á
sínum vegum, og var sú starfsemi
rekin árum saman heiman frá mér.
Ég var ekki gömul þegar ég fór að
skrifa niður í bók beiðnir um heima-
hjúkrun og ég man hvað ég þurfti oft
að skrifa orðið clysma sem þýðir
stólpípa á latínu. Það er annars skrýt-
ið hvað maður man,“ segir Vigdís og
brosir þegar hún minnist þessara
löngu liðnu daga. „Móðir mín var
h'ka formaður Félags íslenskra hjúkr-
unarkvenna í 36 ár, hún var reyndar
fyrsta íslenska konan sem gengdi því
starfi, og hún kenndi bæði í Kvenna-
skólanum og Húsmæðraskólanum.
Hún var alla tíð útivinnandi.
Mamma vann líka ákaflega mikið
heima og ritvélin var á borðstofu-
borðinu og pappírunum raðaði hún á
stólana í borðstofunni. Mér þótti
þetta ægilega erfitt af því að það var
öðruvísi en hjá öðrum þar sem mæð-
urnar unnu ekki að svona störfum
heima. Þegar foreldrar mínir fengu
sér ný borðstofuhúsgögn lét mamma
„Er nú litla stúlkan mín orðin forscti,“
varð frú Sigríði að orði þegar úrslit kosn-
inganna voru orðin Ijós árla morguns 30.
júní 1980. Myndin af þeini mæðgum var
tekin á 50 ára afmæli Félags íslenskra
hjúkrunarkvenna árið 1969.
smíða handa sér sérstakt skatthol eða
hirslu til þess að geta haft pappírana
sína á vísum stað því auðvitað hafði
pabbi kontórinn fyrir sig.
Það voru alltaf hjá okkur stúlkur
vestan af Fjörðum sem höfðu her-
bergi og hjálpuðu til á morgnana.
Þær voru á einhverjum námskeiðum
á kvöldin og það merkilega var að
mamma hafði þau áhrif á margar
þeirra að þær urðu hjúkrunarkonur.“
- Langaði þig aldrei að verða
hjúkrunarkona eins og mamma þín?
„Nei, nei, mér datt það aldrei í
hug,“ segir Vigdís með áherslu og
bætir við brosandi: „Ég gat frekar
hugsað mér að verða skipstjóri, þegar
ég var lítil, til þess að komast ókeypis
út í heim og fá að ráða hvert skipið
færi. Seinna var ég reyndar um tíma
að hugsa um að læra læknisfræði, en