19. júní - 19.06.1987, Qupperneq 27

/ r
□ □ □ □ OG KEPPNISIWOTTIR
ÉG ER MAÐUR
Jónína Olesen er tuttugu og
þriggja ára. Jafnvægið milli
mýktar og aga er það fyrsta sem
ég tek eftir þegar hún gengur til
mín. Ég er ekki alveg handarbrotin
eftir handtakið. Staðfestan í augun-
um, athyglin í hlustuninni, skýr
svörin, sem reynsla og umhugsunin
um hana spegla, gefa til kynna að
karate er eitthvað meira en íþrótt.
Jónína iðkar Goju-Ryu karate,
sem fellst í mjúkri vörn og harðri
sókn. Hún er enn sem komið er eina
konan á íslandi með svart belti.
Við leyfum okkur að hrista hausinn
saman yfir karlaveldi Japana, því þeir
eru fastir í hefðinni. í karate
þroskastu úr „dreng" á 10. stigi upp í
1. stigið. Svo ertu „maður".
„Ég er sem sagt maður," segir Jón-
ína, og við brosum.
í>að kostar mikla baráttu að verða
„maður". Sérstaklega þegar maður er
kona. Þegar hún byrjaði 15 ára gömul
voru þær tíu. Eftir árið voru þær
tvær. Þær náðu prófinu, en ekki þótti
taka því að hækka þær um flokk. Það
var ekki vaninn að konur entust í
þessu. Hvernig áttu þær að falla inn í
efri flokkinn? Aftur og aftur voru þær
settar í byrjendaþjálfun. Þótt tæknin
batnaði við það, barðist hún við fé-
lagið um að hækka í þann flokk sem
hún hafði unnið til, og vann. Þá var
hún orðin cin kvenna.
Hún varð að læra að láta sig hafa
klúran húmorinn hjá körlunum, en í
staðinn fékk hún tillitssemi, ef hún lét
þá heyra í sér um það sem skipti hana
máli.
VIÐKVÆMIR LÍKAMSHLUTAR
Fyrst segir hún að hún finni
engan mun á sér og þeim, en
svo lýsir hún vandanum sem
fylgir því að æfa með körlum.
Þeir veigra sér við að æfa á móti
henni af ótta við að meiða hana. Ef
þeir gleyma sér og meiða hana hætta
þcir, áhyggjufullir. Karlar eru oft
sterkari, en konur hafa meira úthald.
Þó eru vissir líkamshlutir viðkvæmari
og þarf að taka tillit til þess. Þannig
vegur hún salt milli þess að sanna sig
segir Jónína Olesen,
svartbeltari í karate
og þurfa tillit vegna konulíkamans.
Hún veit að þetta eru vandamál. Hún
hefur heyrt karl karatemann tauta
„þetta kvenfólk á ekki að vera í
landsliði", þegar kona hefur fengið
högg í brjóst og þurft að fara fram.
En Jónína veigrar sér ekki, því bar-
áttan fyrir stöðunni í hópnum hefur
verið látlaus. Þegar hún var valin í
landsliðið heyrði hún stjórnarmann í
Karatesambandinu fara niðrandi orð-
um um hæfni íslenskra kvenna í
karate. Hún hafði verið valin fram
yfir karlmann í félagi hans, svo þetta
angraði hana ekki. Slík atvik minnka
ekki sjálfstraust Jónínu heldur álit
hennar á þeim sem hugsa svona.
í landsliðsferðum aðlagast hún
hópnum: þeir eru í meirihluta. En
þegar fleirir konur eru með verða
27