19. júní - 19.06.1996, Side 49

ast um aö ganga á fjöll í brjáluðu veðri. Það er ekkert alltaf gaman.
Maður heyrir því oft fleygt að björgunarsveitirnar séu eintómir
ferðaklúbbar en ég held að það væru ekki margir í slíkum klúbb-
um tilbúnir að rífa sig upp um miðjar nætur í brjáluðu veðri til að
leita að fólki. Björgunarsveitarfólk er á bakvakt 365 daga á ári. 011
hjálparsveitin er alltaf til taks en það er ekkert sem segir hvenær
hver er á vakt. Það æxlast einfaldlega þannig að það næst alltaf í
nógu marga. Sem björgunarsveitarmaður vill maður vera þar sem
hlutirnir eru að gerast. Það er miklu verra fyrir björgunarmann að
þurfa að fylgjast með í útvarpi eða sjónvarpi og geta ekkert gert til
að hjálpa. Þegar Súðavíkurflóðið varð fannst mér mjög erfitt að
vera í Bandaríkjunum og vita ekki hvað var að gerast. A Flateyri
var ég með, vissi hvað var að gerast, þá líður björgunarmanni
best. Maður vill hjálpa og vera þar sem maður getur lagt sitt af
mörkunum."
Er þetta aldrei það óhugnanlegt að þú hugsar-ég hefði aldrei
átt aðfara út íþetta?
„Nei aldrei, það er frekar öfugt. Ég hugsa frekar: - Ég verð að
æfa mig betur, læra meira og leggja mig betur fram. Það er mjög
gefandi að vera í björgunarsveil, mór finnst það forréttindi að hafa
fengið að taka þátt í þeim útköllum sem ég hef verið í, að hafa
fengið að hjálpa. En ég hef aldrei á ævinni fundið fyrir eins rniklu
þakklæti og í Oklahoma, fólk var að koma til okkar úti á götu og
þakka okkur fyrir. Þarna var aðstaðan frábær fyrir björgunarliðið;
allt frítt og ekki bara matur, heldur vinnuföt, lyf, nudd, heitir
pottar, hárskerar, allt sem björgunarfólk gæti þurft á að halda og
auðveldað gæti því störfin. Þetta var í fyrsta skipti sem ég fann
fyrir svona miklu þakklæti fyrir björgunarstarf. Okkur var tekið
eins og stríðshetjum þegar við komum heim til Kaliforníu, geng-
um inn á íþróttaleikvanga í halfleik, fórum í fínar veislur - sveit-
armeðlimir á austurströndinni tóku allir í höndina á Clinton
Bandaríkjaforseta, en hann „gat ekki“ komið á vesturströndina,
við fengum einnig alls konar veggspjöld, manni var bara farið að
þykja nóg um. Við fundum líka fyrir sérstakri hlýju á götum LA-
borgar eftir Northridge-skjálftann 94. Maður fókk hálfgert sam-
viskubit því okkar hópur bjargaði engum út úr rústum í LA. En
fólki finnst gott að geta þakkað nafnlausum björgunarmönnum.
Hérna heirna mætti alveg sýna björgunarfólki meira þakklæti, og
þá meina ég ekki bara við hátiðleg tækifæri, sem er auðvitað gert.
Þjóðin ætti að vera þakklát fyrir það starf sem unnið er og það
sem menn eru tilbúnir að leggja á sig. Það er kannski núna fyrst
eftir snjóflóðin að rnenn eru farnir að átta sig á því hvað björgun-
arsveitarstarf gengur í raun út á.
Bara eitt að lokum, þú gengur með tvo krossa um hálsinn.
Erfallhlífarstökkvarinn trúaður?
„Ég hef reynt ýmislegt sem veldur því að óg er farin að trúa
því að það sé meira í heiminum en við sjáum. Það kemur kannski
á óvart því nú er ég tæknilega sinnuð, hef lært eðlisfræði og
stærðfræði og trúði því lengi vel að hægt væri að útskýra allt með
tölum og líkönum. Ég er hins vegar orðin alveg sannfærð um að
það eru til öfl í heiminum sem við þekkjum ekki og maðurinn
hefur ekki útskýringar á í dag.
En þessir krossar eru tilkomnir upphaflega fyrir tilviljun, og
svo finnst mér bara gaman, og stundum nauðsynlegt, að vera svo-
lítið öðruvísi heldur en gengur og gerist.
Varex er lyf við veirusýkingu sem vinnur gegn
frunsumyndun með virka efninu acíklóvír.
Mikilvægt er að byrja að nota kremið um leið
og fyrstu einkenni koma í Ijós, þ.e.a.s. strax
og þú finnur sting, fiðring eða kláða. Berið kremið
á sýkt svæði fimm sinnum á dag í 5 daga.
Varex, krem 2 g, fæst í apótekum án lyfseðils.
Lesið vandlega leiðbeiningar sem fylgja lyfinu.