19. júní - 19.06.2002, Side 14

Bandalag kvenna í Reykjavík
85 ára
- tileinkað óbreyttum félagskonum frá upphafi
Ég verð hjá þér
Stundum sé ég undur
og allt er hvítt
stundum er það
fegurðin sem sligar mig
kliður
ég hvíli á aldarsporði
horfi inn, horfi út og sofna
ég er örvasa og ellimóður skrokkur
ég er lasin telpa
klæðafár drengur
ég er einmana hjarta
visin hönd
ég er óttinn við lífið
ég er hungrið
en þú ert komin að vitja mín
og þú hefur fléttað mér styrktarband
úr drifhvítu líni, úr líknum alda
úr sjötíu lökum
fimmtán svæflum
og slaufum
þú ert nærkona
matselja
ekkja
hugsuður
stúlka með heklunál
þvottakona á holti
þú ert ung og léttstíg og öldruð mær
ég gríp um hönd þína og held
þar til ég vakna
en hver ertu annars, kona
ég sé þig
en kem þér ekki fyrir mig
ég veit hvorki hvað þú heitir
né hvert þú ferð
en að hafa þig ekki
er að gleyma að fara
í ullarþol að vetri
ég lifi það af
en kuldinn er sárari sumum
kannski átt þú líka rúm
og börn
en ég sé þig aldrei sofa
góða kona
skrýtið
stundum er það fegurðin
sem sefar mig
ligg enn við gaflinn
að utan berast raddir
ég veit ekki um hvað þú fundar
meðan ég sef
ég hef ekki grun um öll sporin þín
í stigunum
upp og niður brekkurnar
ég veit bara að ef ég bregð mér frá
eru hús risin þegar ég kem aftur
hjallar að baki
- hönd þín er pensill
dregur þak yfir hárið mitt stríða
ég er ómálga barn
ég er brotið skip
ég er verk sem þarf að vinna
og þá
kemur þú
14