19. júní - 19.06.2002, Blaðsíða 18

Bryndís Björk Asgeirsdóttir, framkvæmdastjóri Rannsókna og greininga ehf. tekur fram að nægileg
áhersla verði seint lögð á mikilvægi þess að þeir sem leiðst hafa út í vændi og líður illa sökum þess
leiti sér hjálpar sem fyrst.
vændinu er þvílík að konur geta hreinlega ekki
tjáð sig um það. En takist að mynda traust þá
treysta sumar sér til að segja frá.“ Bryndís tekur
í sama streng og bendir enn fremur á að einstak-
lingar sem lent hafi í vændi eigi líka oft í erfiðleik-
um með að rifja upp reynslu sína, sérstaklega í
fjölmiðlum. „Vændi er sár reynsla sem getur skil-
ió eftir sig líkamleg og andleg sár sem aldrei
gróa,“ segir hún. „Einstaklingar sem eru að
reyna að komast út úr vændi þurfa að lifa með
þeirri vanvirðingu sem þeir hafa orðið fyrir upp á
hvern einasta dag. Vangaveltur og umræða um
þessa erfiðu reynslu getur orsakað endurtekin á-
föll og endurupplifun atburða sem fólk treystir
sér einfaldlega ekki til að takast á við. Slíkt get-
ur auðveldlega hent eftir viðtal þar sem einstak-
lingur er spurður út í reynslu sem hann er annars
alltaf að glíma við að gera ekki hluta af sinni
framtíð." Bryndís tekur þó fram að nægileg á-
hersla verði seint lögð á mikilvægi þess að þeir
sem leiðst hafa út í vændi og líður illa sökum
þess leiti sér hjálpar sem fyrst.
Bakgrunnur vændiskvenna oft áþekkur
Að sögn Rúnu er bakgrunnur þeirra kvenna sem
leitað hafa til Stígamóta og tjáð sig um reynslu
sína af vændi ótrúlega líkur. „Þrátt fyrir að stór
hluti þessara kvenna hafi gengið á milli geðlækna
og sálfræðinga hafa þær í mörgum tilfellum aldrei
sagt nokkrum manni frá þessari reynslu. Skömm
þeirra er slík að margar konur sem leita til okkar til
að tjá sig um vændi hafa ekki getað komið hingað
til að ræða við okkur heldur kjósa að vera í síma-
sambandi." Bryndís og Rúna eru sammála um að
margar konur sem þær hafi rætt við hafi annað-
hvort gert tilraun til sjálfsmorðs eða hafi hugsað
um að taka eigið líf. Auk þess þjáist margar af
þunglyndi og kvíða. „Þeim finnst þær ekki geta af-
borið skömmina, hatrið og niðurlæginguna sem
fylgir vændi,“ segir Rúna. „Vændiskonum hefur í
gegnum tíðina verið stillt upp sem botnfalli þjóðfé-
lagsins þannig að vióhorf þeirra er skiljanlegt. Þá
er virðingarleysið sem þeim er sýnt oft og tíðum
algjört. Það að vændi sé sjálfskapað verður jafn-
framt til þess að þær hafa skömm á sjálfri sér.“
18