19. júní - 19.06.2002, Blaðsíða 23

Sigurveig Guðmundsdóttir segir að eitt það besta sem fyrir hana hafi komið hafi verið að
hljóta menntun
gengu menntaveginn á þeim tímum sem Sigur-
veig ólst upp á.
Sigurveig er því af fyrstu kynslóð kvenna hér á
landi sem hafði kost á því að ganga í skóla og
mennta sig. „Faðir minn var brautryðjandi Lýð-
hásskólahreyfingarinnar hér á landi en þeirri
hreyfingu fylgdi sú hugsun að konur jafnt sem
karlar ættu rétt á menntun," segir Sigurveig.
„Auk þess lagði móðir mín mikla áherslu á að ég
færi í skóla. Hún hafði sjálf aldrei átt möguleika á
því að fara í skóla og sagðist hafa liðið fyrir það.“
Sigurveig var 13 ára þegar hún byrjaði í Flens-
borg í Hafnarfirði, en hún þurfti þó að gera hlé á
námi sínu vegna berklaveikinnar. Síðar fór Sigur-
veig í Kvennaskólann í Reykjavík og loks í Kenn-
araskólann en þaðan lauk hún fullnaðarprófi árið
1933. Að loknu námi starfaði Sigurveig sem
kennari, en hún gat ekki sinnt líkamlega erfiðri
vinnu sökum berklaveikinnar, og starfaði hún sem
barnaskólakennari í Hafnarfirði í tugi ára.
Ekki pláss fyrir konur í flokkunum
Sigurveig sinnti ekki bara félagsmálum heldur
kom hún einnig að stjórnmálastarfi. Hún gekk í
Sjálfstæðisflokkinn í Hafnarfirði snemma á
sjötta áratugnum. Sigurveig starfaði ötulega í
þágu flokksins í nokkur ár en missti um síðir á-
hugann, ekki síst vegna þess að henni fannst
vera troðið á konum. „Viðhorfið á þeim tíma var
að konur ættu ekki að láta á sér bera,“ útskýrir
hún. Þetta kom berlega í Ijós í starfi stjórnmála-
flokkanna. „Það var t.d. dæmigert að í kosn-
ingum, sáu karlarnir um að leggja línurnar, en
konurnar áttu að sjá um kaffið. Svona var þetta
23