Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 14

og öðrum venjum, þá verður þú að hafa skarpa sjón
og eftirtekt á mörgu smáu.
Auðvitað vilja skátar og ylfingar finna hreiður.
Ekki með það í huga að ræna fuglana litlu eggjun-
um þeirra, heldur til þess að aðgæta, hvernig þeir
fara að því að búa til hreiðrin, þekkja af eggjunum
hvaða fugl á þau, hvernig þeir mata ungana og ala
þá upp. Þettá er allt hægt með því að rekja spor og
aðgæta ótal smávægi.
Það eru ódrengir einir, sem ræna eggjum og reita
sundur hreiður. Skátar og ylfingar eru fuglavinir
og vernda hreiður þeirra.
Það er lítill vandi að finna hreiður þannig, að
snuðra af einni þúfunni á aðra. Hitt er meiri list, að
aðgæta fuglinn, og missa aldrei sjónar á honum,
þegar hann fer heim í hreiðrið. Þetta er jafnvel eina
ráðið, þegar um hreiður hinna villtari fugla er að
ræða.
Spóinn t. d. hefir þann sið, að fljúga beint upp 1
loftið. Komi maður svo á staðinn, þar sem hann lyfti
sér, þá er hreiður hans þar hvergi nærri. Hann hefir
ávallt þann vana að læðast langan veg út frá hreiðr-
inu, áður en hann flýgur upp. Eins fer hann að, þeg-
ar hann er að koma að hreiðrinu, þá flýgur hann
aldrei beint ofan að því, heldur kemur hann niður
langt frá því, og gætir þess vel, að enginn sjái til,
þegar hann flýgur þangað heim. Lóan er einnig
mjög vör um sig, þegar hún fer frá eða að hreiðri
sínu.
Vorið er langbesti tíminn til þess að athuga bæði
blóm og fugla. Þrestir, lóur og maríuerlur eru þá að
12