Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 15

koma yfir hafið, til þess að dvelja sumarlangt á Is-
landi. Vanalegur náungi, sem hvorki notar augu né
eyru svo nokkru nemi, hefir ekki hálft gaman af úti-
veru við það sem ylfingar hafa.
Margir góðir fuglavinir hafa ávallt hjá sér vasa-
bók og blýant og skrifa hjá sér, hvenær og hvar
þeir sáu fyrsta þröstinn, lóuna og alla aðra fugla.
Og á sama hátt fyrstu blómin. Sé teiknuð mynd af
fuglinum og hreiðri hans og eggjunum, gerir það
bókina stórum eigulegri og merkilegri. Er þá gaman
að sýna hana til fróðleiks og skemmtunar og til
samanburðar við dagbækur annara barna.
Þá er gaman að halda dagbók yfir öll hreiður,
sem maður finnur, og gera þar ýmsar athugasemdir.
W. J. Long hefir ritað bók er hann nefnir um
veiðar á norðurvegum (Northern Trail). Þar segir
hann frá því, hvernig ungir úlfar (ylfingar) á Ný-
fundnalandi læri að sjá fyrir sér sjálfir úti í
óbyggðum. Þeir kynna sér líf og allar venjur dýra
og fugla dag frá degi, þangað til þeir eru orðnir
þaulkunnugir öllu slíku. En það er hið sama og ylf-
ingar (skátadrengir) gera.
En drengirnir vilja vita miklu meira um þetta.
Þeir bera vinarhug til dýra og fugla og hafa mik-
inn áhuga á að kynnast þeim, til þess að fræðast.
Áhugi úlfanna litlu miðar aftur á móti allur að því,
að veiða dýrin sér til matar. Þessir ungu úlfar um-
kringja oft lóuhópa, þar sem þær tína fræ og orma
á jörðinni. Þeir hverfa í samlitan mosann og mjaka
sér nær, æstir og veiðibráðir, þrátt fyrir varúðina.
En sjaldan ná þeir hinni ljúffengu bráð.
13