Sólskin - 01.07.1935, Síða 17

nóttu sem degi. Og vegna þess, að hann getur ekki
séð í myrkrinu, verður hann að nota aðra skynjun,
svo sem heym, lykt og tilfinningu.
Einu sinni var eg leiðsögumaður margra her-
manna gegnum dimman skóg í náttmyrkri. Þeir
ætluðu sér að gera árás á óvinina. Eg hafði farið
þarna um daginn áður, og eg gat ratað með því að
rekja sporin mín, þannig að þr.eifa eftir þeim með
höndunum.
Það getur komið fyrir hvern einasta skáta að
þurfa að starfa í náttmyrkri. Þess vegna vil eg ráð-
leggja öllum ylfingum að læra það.
Það er afbragðs venja, að fara á fætur í myrkri
á morgnana, baða sig og núa húðina, hreinsa tenn-
ur, gera líkamsæfingar, klæðast og jafnvel binda
skóreimar og hálsbindi, og gera þetta allt án þess
að kveikja ljós. Eftir dálitla æfingu gengur þetta
ágætlega.
Þá er það góð æfing, að læra að rata með bundið
fyrir augun. Þá fyrst finnur maður, hve gott það
er að kunna að nota fleir.i en eina skynjun. Það er
oft hægt að hlusta og heyra hljóð, sem g.eta hjálp-
að manni til þess að átta sig og rata rétta leið. Oft
má heyra brimhljóð, foss- eða lækjarnið, sjó- eða
heiðarfuglasöng, og önnur hljóð, sem geta vísað
veg, þegar augun geta ekki orðið að liði.
Lyktin getur oft orðið að gagni. Þaralykt, áburð-
arlykt frá peningshúsum og meðalalykt frá lyfja-
búð g.efa óræka vitneskju um það, hvar vjð erum
staddir.
Góðir ferðamenn á Islandi hafa þann sið, þegar
15