Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 31

uðu við og við utan úr röndum þeirra. Að synda til
lands var því óhugsandi, og enginn bátur komst til
þeirra, þó að hann hefði verið fáanlegur. Þau voru
því öll á valdi straumsins, sem flutti þau hægt en
öruggt í iðuna, sem beið þeirra nokkra kílómetra
í burtu.
Þúsundir manna höfðu safnast saman á bakkana
báðum megin árinnar, til þess að horfa á hina ægi-
legu hættu, sem fólkið var statt í, en enginn virtist
vera fær um að hjálpa þeim. Stefna straumsins
flutti þau í áttina til tveggja brúa, sem lágu yfir
ána, rétt fyrir ofan iðuna. I heila klukkustund bar
straumurinn vesalings fólkið, áður en komið væri
að brúnum. Brýrnar voru í 50 metra hæð yf.ir vatn-
inu í ánni. Menn stóðu á brúnum með kaðla, sem þeir
ætluðu að láta síga niður til fólksins, sem barst
fyrir straumnum á ísjökunum. Þegar þau komu að
brúnni, tókst drengnum að ná í einn kaðalinn, og
margar hendur voru framréttar, til þess að draga
hann upp á brúna. En þegar menn höfðu dregið
hann nokkurn spöl upp, hafði hann ekki mátt til
þess að halda sér lengur, missti kaðalinn, féll niður
í jakastrauminn og sást ekki framar. Maðurinn á
hinum jakanum greip einnig í kaðal, sem hann
reyndi að binda utan um konu sína, er þá var að
missa meðvitundina, en hann hugsaði, að henni
skyldi þó að minnsta kosti verða bjargað. — En
straumur árinnar var nú orðinn þungur, hendur
mannsins stirðar af kulda, og honum tókst ekki að
binda kaðalinn utan um konu sína. Hann missti
hann úr höndum sér, og fáum sekúndum síðar lauk
29