Sameiningin - 01.11.1891, Síða 4

—132
inguna kemr í upphafi textans, ekki hafa verið í neinum
vafa. Hann kann að hafa verið á báðum áttum því við-
víkjanda, hvort þessi Jesús frá Nazaret, sem var svo alveg
ólíkr öllum öðrum mönnum, virkilega væri slík guðleg per-
sóna, sem hann boðaði sjálfan sig. Hann heíir að líkind-
um ekki verið fullkomlega sannfœrðr utn það, að þessi
Jesús, sem hann nú stóð augliti til auglitis með, væri guð-
legr mannkynsfrelsari. En hitt gat honum ekki dulizt, að
væri Jesús sá, sem synduga menn ætti að frelsa, þá hlyti
meira en lítið að vera í húii, ef frelsishoðskapnum hans
væri hafnað, svo mikið, að það þýddi glötun eða andlegan
dauða. þetta getr engum dulizt. Ef Jesús Kristr á annað
borð hefir af guði verið sendr mannlieiminum til frelsis,
þá hlýtr líka mannheimrinn án hans að vera án frelsis.
Sé með öðrum orðurn hinn kristilegi endrlausnar-boðskapr
ekki helber ósannindi, þá hlýtr líka allt það, sem kristin-
dómsorðið talar um glötun og andlegan dauða að vera hei-
lagr sannleikr. Sé Jesús kominn hingað ofan á jarðríki
til þess að gefa mönnum eilíft líf, þá hljóta líka örlög
mannanna án hans að hafa verið og vera og verða eilífr
dauði. þessu getr heiibrigð, óveil mannleg hugsan aldrei
neitað. Og þessu hefir auðvitað hinum spyrjanda Gyðingi,
sem verðr fyrir oss í upphafi texta vors, ekki dottið í
hug að neita. En hann sér, að því fer fjarri, að allir,
rétt þar í hinu litla sameiginlega föðurlandi hans og Jesú,
aðhyllist frelsislærdóminn, sem Jesús kom með. Hann sér,
að það er ekki nema tiltölulega fámennr hópr manna, sem
gengr Jesú á hönd og gjörist hans lærisveinar. Hann tekr
eftir því, að jafnvel allr þorrinn lætr orðin lians guðlegu
eins og vind sér um eyrun þjóta. Og í augum hans er
allt útlit fyrir því, að þeir muni einnig verða ákailega
margir í framtíðinni, sem á sama hátt hafni frelsisboð-
skapnum hans. Hann sér meira að segja, að það er þegar
all-víða, einkum meðal heldri mannanna, farið að bóla fyrir
virkilegri óvildarfullri mótspyrnu gegn orði og persónu
Jesú. Hann gat, þessi maðr, eins og hver annar þar í
landinu á þeirri tíð, eygt svartan andlegan skýflóka draga
upp úti í sjóndeildarhringnum, standanda í sambandi við