Sameiningin - 01.11.1891, Qupperneq 29

—157—
meS oss, sýnum í verkinu. að vér séum ekki aðgjörðalausir,
sýnum, að vér að minnsta kosti ekki mótstöðulaust getum
þolað, annaðhvort að missa, e£ til vill, marga meðlimi
safnaðanna fyrir fortölur vantrúariunar, sem breytir sér í
allskonar búning, eða að vita af svo og svo mörgum
meðal vor með hangandi hendi og ósannfœrðu hjarta. Sjá-
um vér ekki, viðrkennum vér ekki, að hið sama er að
hjá css öllurn: að deyfð og drungi hvílir yfir vorum
kristindómsmálum nálega í hverjum íslenzkum söfnuði ? að
enginn getr kannast við, að þar sé starfsamr og fram-
kvæmdarsamr kristindómr, sem þessir tímar umfram ailt
heimta ? Og þó eru þeir margir víðsvegar í söfnuðum með-
al vor, sem elska frelsara sinn, og þrá samfélag við hann
af hjarta. Hvernig eigum vér að byrja ? Yér eigum að
sameina þessa menn. Vér eigum að mynda söfnuð í söfnuðun-
um, söfnuð, sem með oss vilji sinna verki Jesú Krists,
sem með oss kannist við þarfir og kröfur tímans, og gefi
sig við að hugsa og rœða með lífi og sál um það, hvað
heppilegast og hyggilegast sé til uppörfunar og framfara
voru kristindómslífi. Ef vér viljum af alvöru byrja, ef
innileg sannfœring vaknar f'yrir þörfinni á, að hefja nýja
baráttu í nafni trúar vorrar á frelsarann, ef vér erum
sannfœrðir um, að guð muni blessa sérhverja veika við-
leitni, og vér biðjum hann með auðmjúku hjarta um krafta
til þess, þá er ekki að óttast fyrir, að vér sjáum ekki,
finnum ekki ráð til þess, hvernig vér eiguin að byrja það
og það fyrirtœkið, sem oss í samráði við trúáðan Krists
söfnuð virtist vera guðsríki til efiingar. þar sem líf er,
þar er starfsemi og framkvæmd. þar er ekki verið að
hugsa sig um, hvort hyggilegra sé að gjöra eitthvað eða
alls ekkert. Hið sannfœrða hjarta hefir sínar ástœður; það
er sífellt vínnanda og starfanda og þekkir tímann og að-
ferðina. Hygginn búmaðr lætr það ekki bíða til morguns,
sem hann getr gjört í dag. Hann helir sínar ástœður,
sem hjúin, ef til vill, eiga bágt með að skilja. Og hygg-
inn stríðsmaðr Jesú Krists sleppir ekki því tœkifœri, sem
frambýðst, þegar hann hefir ráðfœrt sig við guð og sam-
vizku sína. Hann er ekki að velta því fyrir sér, hvað