Sameiningin - 01.06.1908, Qupperneq 7

103
Nákvæmlega sama regla gildir, að því er smmudags-
skólann snertir og kristindómsfrœðslu barna af kirkj-
unnar hálfu. Þurfi heimilið og skólinn að vinna saman,
þá er ekki síðr þörf á því, að heimilið og kirkjan vinni
saman. Kristið safnaðarfólk þarf að læra það miklu
betr en það hefir enn þá lært, að verða samtaka við
sunnudagsskóla og prest við uppfrœðslu barna. Heim-
ilið sjálft þarf að gangast fyrir framkvæmd alls þess,
sem til er bent með starfsemi kristindóms-kennendanna.
Heimili vor þurfa að sýna miklu meiri áhuga á því, sem
lýtr að kennslu barna. Og aldrei má það slys henda, að
heimili varpi allri áhyggju sinni upp á kennarana —
allra sízt í því, er lýtr að kristindómsfrœðslu.
En það, sem lang-mest varðar í þessu sambandi, er
það, að heimilið sé í alla staði aðlaðandi fyrir börnin, að
það sé svo skemmtilegt og bjart, að hvergi finnist þeim
eins gott og gaman að vera. En því takmarki verðr
náð að eins með kærleikanum. Barnshjartað laðast að
kærleikanum. Það er sjálft svo veikt og bljúgt og við-
kvæmt. Guð náði litlu börnin, sem engan kærleik finna!
Guð náði þau börn, sem ekki eiga móðurfaðm að fljúga
í, né föðurarm að styðjast við! Hvað sem öllu öðru líðr,
þá sé það því œðsta markmið heimilisins að hafa þau
áhrif á börnin, að þeim þyki vænt um heimilið, og hvert
sem straumr lífsins síðar ber þau, þá hljómi sem helgir
söngtónar í hjörtum þeirra endrminningarnar frá œsku-
lieimilinu, og hvar sem þau fara um veröldina, þá sé
þetta sœtasta lagið:
„Heim, heim! Aftr lieim!
Þótt lirörlegt sé býlið,
iivert barn langar heimÞ
Heimilið liöfum vér nefnt helgasta blettinn á jörðu.
Innilegasta samfélag hjartnanna er við það knýtt. Un-
aðinn mesta liér í lífi er þar að finna. En
Heimilið og þar er líka sársaukinn mesti. Þar hrynja
sorgin. lieitari tár af augum manna og þar blœðir
hjartanu meir en á nokkrum öðrum stað.
Fyrr eða síðar er þar skorið á allar festar og hjörtun