Sameiningin - 01.09.1909, Qupperneq 4

196
þarf enginn að efast, að drottinn vill veita oss blessan-
ina dýrmætu. Og' ef vér á annað borð þiggjum liana xír
náðarhendi forsjónar hans, þá verðr það meira — miklu
meira — happ fyrir kirkjufélag vort 0g kristindómslíf
íslenzkrar þjóðar hér, sem leiðir af eldkveikju-óláninu
hjá oss, en hinn merkileg’i atburðr, sem samfara var
helgidóms-brunanum í Efesus, varð fyrir lieimsmenn-
inguna í fornöld.
Um tímamót ein stór-merkileg í guðspjallasögunni
er þetta ritað:
„Upp frá þessu fóru margir af lærisveinum hans
burt frá honum aftr og voru ekki framar með honum.“
Þá spurði Jesús postulana útvöldu: „Viljið þér einnig
fara burt?“ En Símon Pétr svaraði: „Herra! til
hvers ættum vér að fara? Þú hefir orðs eilífs lífs.“
Fráhvarf Iiinna varð að eins til þess, að þessir —
allr þorri þeirra — urðu fastara triíarbandi bundnir við
frelsarann en áðr.
Sama revndin vill liann að verði með oss veika læri-
sveina hans í íslenzka kirkjufélaginu.
--------0-------
Trúarmeðvitundin og kirkjuþingið.
Eftir séra Kristinn K. Ólafsson.
Eitt af ódáðaverkum þeim, sem síðasta kirkjuþing
á að liafa unnið, er að gjöra of lítið úr trúarmeðvitund
mannsins. Hún, eins og annað fleira, á að ha,fa verið
gjörð réttlaus og ræk.
Sé um ódáðaverk að rœða, þarf ekki annað en að
lýsa sem nákvæmast því, er þingið gjörði. Þá geta rétt-
sýnir menn fellt dóm sjálfir, án nokkurrar eggjunar. Þá
þarf ekki að leggja sig fram til að œsa tilfinningar
manna með ókvæðis-orðum og ásökunum. Því ef ná-
kvæm og' glögg lýsing þess og útskýring, er gjört var,
kemr ekki við tilfinningar fólks, er hætt við, að tilefnið
ti! að hefjast handa sé ekki eins stórvægilegt og maðr
gæti ímyndað sér af vandlætingar-strangleika þeim, er
síðasta kirkjuþing hefir verið beitt.