Sameiningin - 01.09.1909, Blaðsíða 8

200
skyn, að ágreiningr sé um þetta. Það er að eins að
gjöra getsakir.
En þegar á að draga fjöðr yfir sögulega viðburði í
nafni trúarineðvitundarinnar, þá er rétt að mótmæla því
og benda á, að hún hefir enga heimild til þess. Hún
getr ekki af sjálfri sér á þann hátt hrundið vitnisburðí
trúverðugra vitna. 0g engri kenning ritningarinnar
verðr hrundið fyrir það eitt, að hún samrímist ekki trú-
armeðvitund þessa eða hins. Það, að svo margir menn
hafa aðliyllzt kenningar ritningarinnar sér til ómetan-
legrar blessunar, ætti að hafa sönnunargildi til að vegn
upp á móti hinu.
Þó viijum vér engan veginn gjöra lítið úr trúarmeð-
vitundinni. Með henni verðr hver og einn að tileinka
sér sannindi trúarinnar. Hún er meðvitund um sam-
band mannsins við guð. Hjá náttúrlegum manni er hún
óljós og þokukennd. Kristindómrinn gjörir hana skýr-
ari og lyftir henni í œðra veldi með upplýsing heilags
anda. 1 trúarmeðvitundinni fær maðrinn fullvissu um
sannindi trúarinnar og barnarétt sinn í ríki guðs. Allt
þetta samþykkjum vér. En að lienni megi treysta betr
en ritningunni, því neitum vér. Vér trúum því ekki, að
mönnum sé nú að veitast ný opinberun, sem sé svo miklu
œðri en opinberun ritningarinnar, að hún eigi að sitja
í dómarasessi yfir henni. En það er vitanlega undir-
staðan undir þm, að veita trúarmeðvitund nútíðar-
mannsins úrskurðarvald yfir ritningunni.
Tvær ólíkar hugmyndir um opinberun liggja til
grundvallar í ágreiningnum um trúarmeðvitundina.
Hugmyndin um opinberun, sem ,,nýja“ guðfrœðin bygg-
ir á, er sú, að guð hafi aldrei opinberað sig mönnunum
öðruvísi en hann gjörir nú; að um opinberun í öðrum
skilningi sé ekki að rœða. Það í ritningunni, er bendi
til annars, sé marklaust. Ritningin sé saga þess,
hvernig hugsun manna um guð hafi þroskazt; ekkert
annað. Sú hugsun hafi svo auðvitað haldið áfram að
þroskast, og sé nú komin miklu lengra áleiðis en áðr
fyrr. Samkvæmt þessu er í alla staði eðlilegt, að liinni
þroskuðu trúarmeðvitund tuttugustu aldar mannsins sé