Sameiningin - 01.09.1909, Qupperneq 19

211
ar hafa aldrei lagt á flótta úr bardaga út af því, er
snerti aðabefni trúarinnar. Sterk sannfœring per-
sónuleg um lærdóma trúarinnar einkennir kirkju vora
fremr öllu öðru, og sagan sýnir, að Lúters-trúarmenn
hafa aldrei verið hræddir við að standa kyrrir hjá merki
sínu á orrustuvellinum. Þeir hafa jafnan með sam-
vizkusemi varið kenningar trúarjátningar sinnar og
verið fljótir til að lirinda til baka öllum árásum á trú
feðra sinna. Að breyta trúarkenningum lútersks kirkju-
félags liefir aldrei reynzt hœgðarleikr, og sérhver til-
raun í þá átt hefir haft baráttu verulega í för með sér.
Og hér erum vér komnir að því atriði, sem vér sérstak-
lega vildum leiða athygli lesenda vorra að; en það er
það, sem gjört var á síðasta ársþingi kirkjufélags vors,
er það lýsti yfir því, að kenningarstefna, þess væri fram-
vegis eins og verið hefir frá uppliafi, og enn fremr það,
sem af þeirri yfirlýsing hefir leitt.
Eftir ítrekaðar tilraunir til að koma eining á með
þeim tveim flokkum, sem mœttust á kirkjuþinginu í
sumar, voru þar samþykktar tillögur nokkrar, þær er
því fóru fram, að kirkjufélagið stœði fast við lögbundna
trúarkenning sína, en mótmælti „nýju guðfrœðinni'‘ svo
nefndu og boðskap þeim sömu tegundar, sem einn af
prestum kirkjufélagsins hafði flutt opinberlega. Eng-
inn, sem sanngjarn vill vera, enginn, sem hirðir um að
boita almennri dómgreind, eða ber verulega nokkurt
skyn á það, hvernig trúarfélög vinna verk sitt, mun
halda því fram, að kirkjufélag vort hafi ekki haft rétt til
að gjöra þetta. Allir, sem nokkurt tillit er takanda til,
munu við það kannast, að kirkjufélagið hafi haft full-
kominn rétt til að gjöra þessa samþykkt. Með tilliti til
kenningarstefnunnar var kirkjufélaginu hætta búin af
því, hve illa var við stefnu þá staðið innan vébanda þess,
og í annan stað af óvinveittum árásum utan að. Allt
svo lengi sem þessi öfl héldu áfram að vekja óróa, og
þar sem ekki var unnt að ná viðunanlegu samkomulagi
við þá, er ófáanlegir voru til að haga sér samkvæmt
skuldbindingum þeim, sem þeir eitt sinn höfðu undir-
gengizt, en héldu stöðugt áfram árásum sínum á hina