Sameiningin - 01.09.1909, Qupperneq 22

214
]jósi neyðumst vér til þeirrar ályktunar, að þeir herrar,
sem héldu uppi málstað minna hlutans, liafi verið að
ieita sér að átyllu þvf til afsökunar, að þeir skáru sundr
taugarnar, sem þeir áðr voru bundnir með við kirkjufé-
lagið. Þá er samþvkkt sú var gjörð, sem að framan er
urn getið, leizt þeim, að afsökun sú, er dygði, væri feng-
in, og hana gæti þeir haft að yfirvarpi, einmitt eins og
fyrirfram virtist ákjósanlegast. Gætmn nú að, að hve
miklu leyti málavextir þeir, er fyrir liggja, geta orðið
til þess að réttlæta staðhœfingar minna. hlutans.
Óðar en kirkjuþing var sett lét minni hlutinn það
uppi, livað lronum Irjó í brjósti. Það, sem lrann gjörði
fyrst af öllu, var að koma fram nreð mótmæli gegn því,
hverja menn forseti kirkjufélagsins hafði kvatt í nefnd-
ina út af kjörbréfum erindsreka. t grundvallarlögun-
rrm er ákvæði um það, að forseti skuli skipa í þá nefnd,
og ekki til ætlazt, að hann leiti þar ráða eða samþykkis
nokkurra annarra. Að því, er vér vitum bezt, er þetta
í fyrsta skifti í sögu kirkjufélags þessa, að nokkur lrafi
vænt forseta urn rangsleitni við skipan þeirrar nefndar.
Það, sem minni hlutinn þóttist hafa um að kvarta í
þessu nefndarmáli, var- eftir því, sem þeim manni fórust
orð, er þar kom fram af lrálfu þess hlutans, það, að eng-
inn hefði í nefndina verið kvaddr úr minna hlutanum.
Þetta var þó áðr en nokkuð var opinberlega komið fram
á þinginu, er af yrði ráðið, að þar væri nokkur minni
hlrrti til, og gat forseti |rví á því stigi ekki tekið tillit til
neins þvílíks. Þetta mætti kalla hártogun, en sama, mætti
þá segja um margt af því, sem minni hlutinn leitaðist
við að réttlæta sig með. Reyndar var það öllum kunn-
ugt, að minni hluti var til; en œði-frekjulegt var það af
þeim mönnum að vekja sjálfir svo ömurlega athygli
þingsins á þessu með þvr að gjöra grunsama þessa
fyrstu gjörð forseta, þar sem hann var í fyllsta rétti sín-
um, sem löghelgaðr var af sögu allra hinna liðnu ára.
Hins vegar tók forseti ekkert tillit til vantraustsyfirlýs-
ingar þeirrar honum í embættistöðu hans til lranda, sem
í mótmælum þessum var fólgin, heldr vékst hann svo
góðlátlega og með svo mikilli liprð við uppátœki þvr, að