Sameiningin - 01.09.1909, Side 46

238
aftr af boðorSinu: ‘Þú mátt engar líkneskjur gjöra þér,
eSa nokkrar myndir’, en þaS boSorS fœrSu Sopherim rang-
Iega út langt fram yfir þaS, er í upphafi var til ætlazt.
Ekki má heldr gleyma því, aS löngu áSr en Dædalus birtist
í Attíku, og hann meS standmyndum sínum úr tré umskap-
aSi myndagjörSar-íþróttina eins mikiS og til þess þurfti, aS
1 staskólarnir, sem kenndir eru viS Korinþuborg og Ægína,
risi upp, og af hendi væri leyst önnur eins óviSjafnanleg
meistaraverk og Poikile og Kapítólíum — aS löngu áSr en
Dædalus var uppi, segi eg, voru tveir ísraelsmenn, þeir
Bezalel og Óholíab, yfirsmiSir helgidómsins upphaflega,
tjaldbúSarinnar, sem aS því, er hin helga saga vottar, voru
gœddir frábæru hugviti til allskonar handiSna, og smíSuSu
þeir kerúba-myndirnar á loki sáttmálsarkarinnar eSa náS-
arstólnum. Þær mynd'r voru úr slegnu gulli, en ekki
meitluSu, og var svo frá líkneskjum þeim gengiS, aS þar
birtist í einu bæSi guS og maSr. ‘Þeir skulu vera meS út-
breiddum vængjum uppyfir ........, og andlit þeirra skulu
snúa hvort aS öSru’. Myndi nokkur segja, aS þar hafi
engin fegrS veriS? eSa aS þessi líkneski hafi ekki veriS
fyrst allra?“
„Nú sé eg“ — mælti Júda, sterklega hrifinn af umtals-
efni þessu—, „hvernig á því stendr, aS Grikkir urSu á und-
an oss. Og örkin; — horfnir hamingju sé Babýlonarmenn,
sem eySilögSu hana.“
„Nei, Júda! vertu trúaSr. Hún var ekki eySilögS,
heldr týndist hún aS eins, því henni var komiS fyrir í ein-
hverjum helli til fjalla, og geymdist hún óhult í þeim fylgsn-
um. Sá dagr kemr einhvern tíma, þá er guS vitl — þaS
segja báSir þeir Hillel og Shammai—, aS hún finnst og
verSr sett fram, og mun ísrael þá dansa syngjandi frammi
fyrir þeim helgidómi eins og forSum. Og þeir, sem þá líta j
ásjónur kerúbanna, þótt þeir hafi séS andlitiS á fílabeins-
Iíkneski Mínervu, munu til þess búnir aS kyssa á hönd
GySingsins af ást til hugvits hans, sem legiS hefir í dái
um þúsundir ára.“
í ákafa sínum hafSi móSir hins unga manns lyfzt upp
af rœSuefni sinu og bar þaS, er hún sagSi, ört fram og meS
feikna-sterkri áherzlu; en nú tók hún sér snöggvast hvíld
annaShvort til aS jafna sig eSa til aS ná aftr haldi á þræSi
hugsunar sinnar.
„Þú ert svo væn, móSir mín!“—mælti hann þá, og
þakklætiS lýsti sér í málróm hans. ,.0g eg mun aldrei
hætta aS segja þér þaS. Ekki mvndi Shammai hafa getaS
talaS betr, og ekki heldr Hillel. Ég er aS nýju sannr ísra-
® els-sonr.“ *