Búfræðingurinn - 01.01.1946, Blaðsíða 102

100
BÚFRÆÐINGURINN
Ég ætla aðeins að minnast á síldar- og fiskimjölspokana. Ár-
lega er notað sem næst 12 þús. tonn af þessari tegund fóður-
bætis innanlands. Utan um þetta mjöl eru 120 þús. pokar. Ef
aðeins helmingur af þessum pokum væru það vel hirtir, að nota
mætti þá aftur, væri þar komið verðmæti, sem annars hefði
runnið út í sandinn. Nú kaupa Ríkisverksmiðjurnar poka sína
frá Calcutta, og munu þeir vera um kr. 2.40 hingað komnir.
Þessir 60 þúsund pokar gera því góðar 140 þúsund kr. Það er
ekki stór upphæð, eins og verðgildi peninganna er nú, en á
venjulegum tímum er það nokkurt fé, og má ýmislegt með það
gera.
Framkvæmd væri hugsanleg á þessa leið: Strax og fóður-
mjölið er komið heirn þangað, sem á að nota það, væru pokarn-
ir losaðir í þar til gerða stíu í því húsi, sem á að geyma fóðrið.
Pokarnir væru vel dustaðir og þurrkaðir, en ekki þvegnir nema
nauðsyn krefði. Síðan væru þeir lagðir inn á sérstakan reikning
í viðkomandi kaupfélagi sem framlag eða hlutafé til einhverra
gagnlegra framkvæmda fyrir bændastéttina. T. d. mætti nefna,
að koma upp „Bændagarði"J) í Reykjavík. Það mundi vel hæfa,
að hús bændanna væri byggt á þeim góðu og traustu dyggðum,
Nýtni og Hagsýni.
Það eru áreiðanlega fleiri en bændurnir, sem liefðu gott af
því að liugsa um, hve drjúgur peningur getiur flotið burtu í
smáum hlutum og verðlitlum. Mér er t. d. ekki grunlaust um,
að það fari nokkur hundruð þúsundir kr. í súginn á ári í öngl-
um þeim, sem slitna af fiski, þá lóð er dregin — frarn yfir það
óhjákvæmilega.
1) sbr. Sli'ulentagarður.