Búfræðingurinn - 01.01.1946, Blaðsíða 121

BÚFRÆÐINGURINN
119
Urn 1 bæinn og veitti honum vel. Varð þeim margt talað, og
nndi gesturinn sér hið bezta. Og gott þótti honum um að litast,
PV1 að þarna voru umbætur miklar, bæði á byggingum og landi,
en það þóttist hann finna, að um þær vildi bóndi sízt tala. Kom
þá gestinum í hug, hvort það væri eins um bændur og sjómenn,
að um þrekraunir sínar væru þeir hljóðastir.
I’egar gesturinn fór, leiddi bóndi hann á götu að gömlum og
goðum sið. Fóru þeir þá fram hjá þúfnakraganum. Þá mælti
gesturinn: „Mikið er túnið og fagurt. En hvers vegna tekurðu
ekki þessar þúfur? Ég gæti ekki þolað að hafa þær hér.“ Þá
luælti bóndi: „Mér hefur nú loksins tekizt að ná í gamla ís-
lenzka Ijáspík. Þær eru nú orðnar fágætar. Ég þarf að binda
'jáinn í orf með ólarspotta. Svo verður yngsti strákurinn rninn
að slá þúfurnar með þessum áhöldum. Hann verður að fara á
fætur kl. sex. Það verður að vera sólskin þennan dag, svo þurrt
sé í rót.“ „Hvers vegna á það að vera yngsti drengurinn þinn,
seni gerir Jretta?“ mælti gesturinn. „Hinir Jjykjast hafa lært svo
núkið, að þeir hafa ekki gagn af því.“ „Þetta er nú eintótn sér-
vizka og afturhald. Auðvitað gerirðu þetta aldrei. Drengurinn
þinn slær aldrei blettinn með íslenzka ljánum. Enginn veit
betur en þú, hvers virði umbæturnar eru. Látum Jrað gamla
°g óhæfa fyrnast og farast,“ sagði gesturinn. „Svo getur farið,
sem Jjú segir. Menn gleyma því oft, sem mest er um vert, líka
því að ala upp börnin sín. Satt er Jrað að vísu, að ég hef allmikla
trú á umbótum, og þó líklega mest fyrir Jjað, að ég hef orðið að
þreyta við J^ær huga og liönd. Ég sá slétturnar bezt þegar ég var
staddur í þýfinu, og hugstæðastar urðu þær mér áður en Jiær
urðu til. Allar sléttur, allar byggingar, allar umbætur, eru
einskis virði, nema þær veiti meiri ánægju, sannari vellíðan og
göfugri þroska. Samanburðurinn einn gefur Jnóuninni gildi,
svo lítill er manndómur okkar flestra."
Margir munu kalla skoðanir bóndans hugaróra hins stirðn-
aða manns, og skal ekki frekar um Jrær rætt. Þó komu mér orð
hans í hug, þegar ég heyrði einn af ráðunautum okkar tala um
það nú fyrir skömmu, að Jrað væri æskilegt, ef hægt væri að
taka myndir af flestum eða öllum sveitabæjum landsins. Ég
held að stjórnir búnaðarsambandanna ættu að athuga þetta