Búfræðingurinn - 01.01.1946, Blaðsíða 108
Heyskapur.
Eftir Kristján Karlsson.
Búskapur íslenzkra bænda byggist á grasrækt og fóðuröflun.
Stórfelldar breytingar liafa orðið á þessum sviðum síðastliðna
áratugi.
Túnin liafa verið sléttuð, stækkuð og girt. Það hefur verið
notaður tilbúinn áburður til að bæta úr frjóefnaskortinum,
og búfjáráburðurinn er betur hirtur og liaganlegar notaður
nú en var áður.
í staðinn fyrir handverkfærin, orfið og hrífuna, eru komnar
heyvinnuvélar; sláttuvélar og rakstrarvélar á flest sveitaheim-
ili iandsins. Vegna meiri vélanotkunar og bættrar vinnu-
aðstöðu við heyskapinn, vex heyfengurinn á hvern einstakl-
ing, sem vinnur við heyskap, með hverju árinu sem líður. En
þrátt fyrir þessar umbætur, má þó gera ráð fyrir að hægt sé að
ná ennþá lengra og auka meðal lieyfenginn mikið á hvern
einstakling, sem heyvinnu stundar, frá því sem nú er.
Alltaf hefur verið þýðingarmikið að komast sem lengst með
þetta, en þó sjaldan eins og nú, því hækkunin á vinnulaun-
um hefur orðið miklu meiri, en á nokkrum öðrum kostnaðar-
] ið við framleiðsluna. Mér virðist Jrað vera þrjú atriði, sem
bændur þurfa að taka til rækilegrar atliugunar viðvíkjandi
þessu:
í fyrsta lagi er véltæka landið of h'tið. Það verður að auka
það svo mikið, að allur heyskapur fari fram á sléttu landi.
í öðru lagi á að nota meira af tilbúnum áburði en verið lief-
ur, svo það land, sem slétt er gefi mikla og vissa sprettu.
í þriðja lagi má gera heyvinnuna auðveldari frá því sem
nú er.