Búfræðingurinn - 01.01.1946, Blaðsíða 76

74
BÚFRÆBINGURINN
til nokkurra fiskveiða, en þar sem ekki næst til íiskjar mestan
hluta árs, verður minkarækt ekki rekin eins og til hagar.
Að vísu hefir minkaræktin gengið rnjög mikið saman á sið-
ustu tímum og er verðbólgunni ikennt um. Þó er sennilegt að
þar ráði líka miklu um hvað sá dýrastofn er lélegur, sem rækt-
aður hefir verið.
Vörugæðin. Silfurrefir hér á landi liafa batnað mjög mikið
hin síðari ár. Litlu, móleitu silfurrefirnir með gisnum silfur-
hárum og mjóu silfurbandi, munu nú að mestu horfnir, en
þeir voru mjög áberandi í fyrstu stofnunum, sem komu hingað
til lands. Þó er ekki hægt að gera ráð fyrir að eins góðir silfur-
refir séu til hér á landi og þar sem þeir eru beztir erlendis.
Hin stórfelda ræktun silfurrefa og annarra loðdýra í Ameríku
og á Norðurlöndum, samfara nrikilli kunnáttu, hefir í för með
sér að þar er mikið betri aðstaða til kynbóta. Loðdýraræktin
hér hefir því stöðugt þörf fyrir innflutning kynbótadýra, þar
sem stefnt væri að því, að auka sem mest verðmæti framleiðsl-
unnar og gera hana sem arðmesta. Þessu fylgja samt erfiðleikar
og áhætta fyrir einstaiklinginn, og viðurkenning ríkisvaldsins á
þessari viðleitni til að bæta framleiðsluna, kemur hins vegar
fram sem 30% verðtollur (auk þungatolls) á Jrau loðdýr, sem
keypt eru, andvirði, flutningsgjöld, vátryggingu og annan
kostnað, hvort sem dýrin koma til landsins dauð eða lifandi. Er
þetta sami tollur og lagður er á innflutta skemmtihunda og
óunnin loðskinn, sem ætluð eru til skrauts, og bendir Jrað til að
nokkuð skorti á nægan skilning á loðdýraræktinni sem at-
vinnuvegi.
Auk venjulegra silfurrefa eru ræktuð hér tvö afbrigði þeirra,
þar sem eru Mons platína og white face. Eiginleikar Jtessara af-
brigða eru talsvert ólíkir og verður þeim ekki lýst hér. En mið-
að við erlendar stefnur í loðdýrarækt, má segja að það sé
ávinningur að dýr þessi eru komin til landsins, og að það verði
til þess að auka verðmæti framleiðslunnar.
Minkar voru fyrst fluttir hingað til lands um áramótin 1931
— 1932. Voru það dýr, sem gáfu verðlitla feldi. Minkar þessir
tímguðust vel, en náðu þó ekki verulegri útbreiðslu fyrst í stað.
Það mun hafa verið um 1937, sem minkaræktin fór verulega að
J