Morgunn - 01.06.1971, Blaðsíða 43
SÉRA SVEINN VÍKINGUR, MINNING
37
nærtækar, sem leita vill eftir, t. d. í „Myndum daganna" eða
„Islenzkum samtíðarmönnum“.
En mig langar að lokum að segja örlitið fleira af Sveini og
Sigurveigu. Þau voru lengi á Dvergasteini við Seyðisfjörð. Þar
var hann prestur 1926—1938 og þar fæddust þeim börnin
flest, en þau eru þessi: Gunnar f. 22.3. 1926, nú magister og
skjalavörður í Þjóðskjalasafninu í Reykjavík. Hann er ókvænt-
ur. Kristjana Ólöf f. 25.7. 1927, teiknari i Landssmiðjunni í
Reykjavík, ógift. Grímur Þórarinn f. 25.12. 1928, póstfulltrúi,
kvæntur Jónínu Finnsdóttur, og Kristveig f. 12.4. 1935, gift
Renedikt Þormóðssyni verzlunarmanni, Reykjavík.
Allt er þetta gerðarlegt fólk. Mér liggur við að segja: Hvern-
ig ætti annað að vera? Yngri hörnin tvö eiga sér efnilega af-
komendur, sem veittu yl og ungu lifi inn á heimili Sveins og
Sigurveigar að Fjölnisvegi 13 í Reykjavik síðustu árin. sem
Sveinn var hér. Þangað kom ég þó nokkrum sinnum og hefði
smeygt mér miklu oftar inn, ef tímaleysið, þetta ömurlega
fyrirhrigði tæknialdarinnar, hefði ekki bannað. En gaman var
að sitja þar og ræða sameiginleg hugðarefni við Svein. Og ekki
spillti það, að hiísfreyja har okkur oftast hressingu og tók stund-
um þátt í tali.
Ekki er ég þess umkominn að þakka, svo að verðugt sé. Því
siður fyrir hönd annarra. En ég skynja hlýjan straum hið innra
með mér, og ég þykist vita, að hann, sem við hlið mér stendur
hér i kyrrð næturinnar, hýr og brosandi, viti af þessum straumi,
því að hann hlær við eins og dálítið feiminn og segir: „Minnstu
ekki á það, vinur, þetta var ekki neitt.“ Svo færist hann í auk-
ana og segir með kímniglampa í augunum: „Skilaðu til fólksins
frá mér, að því sé óhætt að trúa þvi, að lífinu sé ekki lokið, þó
að maður kasti slitinni yfirhöfn og fái sér aðra betri.“
Úlfur Ragnarsson.