Morgunn - 01.06.1971, Blaðsíða 8

2
MORGUNN
þeirrar þekkingar, sem býr með íslenzkri þjóð i þessum efnum.
Mig grunar, að engin önnur þjóð í heiminum búi yfir jafn for-
dómalausri og réttri þekkingu á þvi, sem við tekur að þessu lifi
loknu, og þessi þjóð, sem við sjálf viljum teljast til. Þetta eig-
um við mörgum að þakka, og á þar séra Sveinn drjúgan hlut
að máli. Þetta er þó ekki sagt í því skyni að efna til neinskonar
samkeppni, þvi að lán í lífi mun miklu fremur felast í því að
ljúka sínu eigin hlutverki með sóma en að hreykjast upp fyrir
aðra. í rauninni flokkast öll þessi upplýsingastarfsemi séra
Sveins undir preststarf, ef við viljum líta svo á, að hin eina og
sanna Guðs-þjónusta sé þjónusta við sannleikann með hverj-
um þeim hætti, sem lífið kýs að leggja okkur verkefnin i
hendur á þeim vegi, sem við kjósum að ganga, og er e. t. v.
líka ætlað að ganga.
En nú, þegar þessum þætti lýkur í ferli Morguns, vildum
við, sem höfum notið góðs af ritstjóm séra Sveins, færa hon-
um okkar innilegustu hjartans þakkir fyrir starfið og ávexti
þess. Við vonumst eftir, að hann haldi þó áfram að hugsa vel
til ritsins og sendi því marga greinina enn, a. m. k. meðan
hann er þessa heims og gjarnan lengur.
Sá, sem við tekur af séra Sveini er Ævar Kvaran.
Þann mann þarf varla að kynna, svo þjóðkunnur sem hann
er, hæði sem afburðaleikari og fræðari um dulræn og andleg
efni. Vinsældir hans meðal almennings fara ekki milli mála,
og þeir, sem gefnir em fyrir að kafa djúpt og fljúga hátt vita
vel, að hann er efnilegur „kafari“ og góður „flugmaður“, því
að undir niðri er maðurinn alvarlegur leitandi og frábitinn leik-
araskap, enda getur sá aldrei orðið góður leikari, sem hneigist
til leikaraskapar. Leiklist og leikaraskapur eru andstæður, ef
rétt er á litið.
Nú reynir á, hvort Ævari takist að halda til jafns við fyrir-
rennara sína í ritstjórastarfinu. Enginn ætlast til þess að hann
feti í fótspor þeirra, því að Ævar mun ekki vera neinn spor-
göngumaður að eðlisfari. Það verður gaman að vita, hvaða
leiðir hann kýs að fara, en gifturíkast mun að láta slíka menn
sjálfráða, því að andinn verður að vera frjáls.