Sjómaðurinn - 01.12.1940, Qupperneq 26

18
SJÓMAÐURINN
usl tveir kajakanna, seni voru í miðið, fram með
sterklegum áratogum og næstum þvi samtímis
kom löng tönn upp rétt hjá þeim og um leið og
öskur heyrðist kom Ijótt, slepjað höfuð i Ijós.
Um sama leyli komu fleiri hvalshausar upp, þar
til þeir voru orðnir fjórir. Eskimóarnir færðust
nær livor öðrum, þeir lögðu árarnar upp og gripu
til skutulsins, þessa liættulega vopns í höndum
Eskimóa.
Það, sem nú har við, skeði svo hratt, að ég gat
varla fylgst með atburðunum í smáatriðum. Ég
lieyrði mikið skvamp, löðurbylgja reis hátt milli
kajakanna, breiður hvalsuggi skaust upp úr sjón-
um og bar við höfuð veiðimannanna, en að eins
augnalílik. í skyndingu sneri annar kajakinn og
Eskimóinn kastaði helg úr honum, en belgurinn
hvarf tafarlaust i djúpið, dreginn af liinum skutl-
aða hval. Svo varð alll kyrrt. Eskimóarnir réru
hver frá öðrum og dreifðu sér vfir allmikið
svæði.
Að vísu var búið að skutla hvalinn, en það var
ekki nóg að hafa einri belg til að koma í veg fyrir
að hvalurinn gæti kafað, til þess þurfti þrjá eða
fjóra, og ef hvalurinn var stór, þurfti fimm belgi.
Fyrst um sinn mátti hvalurinn hamast i djúpinu
Þessi eini belgur kom í veg fyrir að liann gæti
fylgst með hinum hvölunum, en þeir voru nú allir
horfnir.
Næstum ])ví í hálfa klukkustund tókst hvalnum
að halda sér neðansjávar. Á allt öðrum slað en bú-
ist hafði verið við, kom belgurinn nú upp úr sjón-
um og næstum samtímis braust hvalurinn einnig
upp og kyáðu við titrandi öskur um leið. Eskimó-
arnir tveir, sem næstir voru, réru nú í áttina til
hans af öllum lifs og sálar kröftum, en áður en
þeir komust að honum kafaði hvalurinn aftur.
Það var ekki mikil hætta á því, að hann færi langt
frá þeim stað. sem veiðimennirnir voru nú á. Bar-
átta hans við belginn og stríð hans undir yfirborði
sjávarins hafði áreiðanlega dregið mjög úr mætti
hans. Hann gat ekki komist langa leið. Hann
varð að koma mjög fljótlega aftur upp á yfirborð-
ið. Og hað leið ekki á löngu, að hann kæmi upp
aftur svo að segia á sama stað, og þá voru hand-
tökin ekki sein. Áður en hvalnum hafði tekist að
anda var liann skutlaður aftur og að þessu sinni í
hnakkann. Hvalurinn tók ægilegl viðhragð. Hann
bókstaflega hentist upp úr sjónum svo að sporð-
urinn stóð næstum lóðréttur — og síðan hvarf
liið særða dýr aftur í djúpið. Ég skal gela ]>ess hér,
að skutullinn nnm ekki hafa valdið hvalnum veru-
legs sársauka, því að liinn létti skutull Eskimóa
kemst að eins inn í spikið og situr þar fastur.
Nú voru leikslokin fyrirsjáanleg. Svo mjög var
dregið af hvalnum, að hann gal að eins lialdist
neðan sjávar stutla stund í einu og þegar liann kom
upp næsta sinni, lá hann um stund stynjandi á
yfirborðinu og tækifærið var sannarlega notað.
Tveimur nýjum skutlum var skotið i bak lionum,
þar sem liann lá og úr þessu gat hvalurinn ekki
kafað meira. Hann reyndi það samt sem áður,
en honum tókst það ekki, lionum tókst ekki að
draga hina fjóra belgi niður með sér. En enn þá
átti þessi mikla skepna mikla krafta eftir. Með
háa hylgju fyrir framan sig synti hún áfram allt
livað af tók og reyndi á þennan hátt að losa sig
við belgina.
Eskimóarnir létu hann eiga sig. Þeir vissu sem
var, að þessi barátta hans var til einskis háð. Belg-
irnir mundu reynast honum ofjarlar. 1 heila
klukkustund eltu þeir hvalinn, sem alll af synti
áfram. Smátt og smátt mæddist hann á slindinu,
kraftarnir þverruðu, enn eiriu sinni reyndi han”
að kafa en árangurslaust. T,oksins skaut einn Eski-
móinn kúlu í haus honum og samstundis hætti
Iiann að lireyfa sig og lá kvr á spegilsléttum firð-
inum.
En nú hröðuðu Eskimóarnir sér hurlu sem mest
þeir máttu. Þeir vissu, að nú mvndi dauðastríðið
hefjast, og þá var lífshæltulegt að vera í námunda
við dýrið. Svolitla stund lá hið helsærða dýr i haf-
fletinum svo reisti það skyndilega hausinn svo að
hin mikla tönn þess stóð beint upp í loftið. Eins
og það vildi enn einu sinni sýna hið tröllaukna afl
sitt, setti ])að sig í kryppu, l)eigði hausinn og byrj-
aði um leið með hinum hreiða sporði sínum að
sópa sjóinn svo að bylgjurnar dundu á ströndinni
og hinir litlu kajakar Eskimóanna hristust og
skókust eins og smáfleytur á ólgandi hafi. Enn
einu sinni lyfti hvalurinn hausnum, dálítill skjálfti
fór um skrokkinn og smágárar stóðu út frá hon-
um á alla vegu — og svo var öllu lokið. Hægt
sökk hið mikla dýr, svo mikið, scn) ])að gat sokk-
ið fyrir helgjunum.
Konur og börn tóku á móti veiðimönnunum með
gleðiópum. Alla nóttina hafði fólkið setið á strönd-
inni og horft hugfangið á hildarleikinn. Dauða-
stríði hvalsins var fagnað með húrrahró])um og
þegar veiðimennirnir nálguðust nú ströndina með
hráð sína, óðu menn og konur út i jökulkaldan
sjóinn á móti þeim. Hver og einn hafði hníf i liendi
og allir skáru sér væna sneið úr hinu dauða dýri.
Frh. á bls. 37.