Sjómaðurinn - 01.12.1940, Síða 47

SJÖMAÐURINN
39
fohm(mviGLVÍsiJL)i
f r á 19 14.
Frh. frá síðasta blaði.
Páll Grímsson, frá Nesi:
Páll þar og á árum fló,
útí sogum Hranna,
þorsk úr togai' keilu-kró,
kóngur Yogamanna,
„Farsœl“ siglir, Hrönn þótl liá
lieldur grelt sé orðin,
og næsta yglin aldán blá
yfir skvettist borðin.
Þórarinn Einarsson,
af Eyrarbakka:
Þolir ei inni Þórarinn
þegar liinn er róinn,
fokku-linna lángefinn
lætur finna sjóinn.
„Sæbjörg“ skriður Skeljungs-
völl,
skurk þótt liriðar geri,
gegnum stríðu straumaföll,
stefnir friðum kneri.
Þorkell Þorkelsson,
af Eyrarbakka:
Laginn, hýr og hugrakkur,
bnýsu- snýr á móínn,
Þorkell stýrir Þorkelsbur,
þóftu-dýri um sjóinn.
Siglir „Fengur“ salla Dröfn,
sveina strengja á ránuin.
Þeir liafa lengi i Þorláksböfn
þekkt bans gengi á sjánum.
Gísli Gíslason, frá Hjaila:
Gisli sver á sila-tjörn
siglir byrinn snjalla,
keyra gerir báru—björn,
bóndi fyr á Hjalla.
„Hafjór“ þrekinn brýtur bezl
báru- hola falda,
bylur skekur borða-best,
brjóstin skolar alda.
Jóhann Gíslason,
af Eyrarbakka:
Mengi þarfur, þróttar stór,
að þorskastarfi skæður.
(iísla arfi Jóhann, jór
jarðar karfa ræður.
.Björg“ á öldum sómir sér,
siglu- tjölduð földum,
drengjum völdum varin er
í veðra göldrum köldum.
Jón Helgason, af Eyrarbakka:
Storms við kliðar kaldan són
karfa- riðar vengi.
HéÍganiður hraustur Jón
lierða biður strengi.
„Freyju“ knýr um flyðru-vang,
frækinn týrinn korða,
stormur gnýr og fast í t'ang
fellur dýri-borða.
Jón Jónsson, frá Skúmsstöðum:
Jón óringan Eivindar,
enginn þvingar kjaldur,
þólt að syngi um súðirnar
sjónæðingur kaldur.
„Vonin“ feng- og happahá,
liraustum drengjum varin,
þó syngi strengir, svigni rá,
siglir lengi um marinn.
Jón eldri, frá Hlíðarenda:
Lætur um stríða stökkuls-frón
stafna-sldði venda,
glöggur, þýður, gætinn Jón
gamli á Hlíðarenda.
Á stafnaprúðum stinnum „Þór“
storma gnúði kliður,
hann við Úði i fangbrögð fór,
fenju knúði niður.
Jón yngri frá Hlíðarenda:
Ára gríði um ufsa-frón,
þó aðrir kvíði að lenda,
öld með fríða ýtir Jón
yngri á Hlíðarenda.
Þó að „Vöggur“ vaggi sér
vært á görum kalda,
stafni liöggur bauu og sker
liáa báru-falda.
Jón frá Vöðlakoti:
Frá Vöðlakoti karskur Jón,
kugginn flot á drifur,
aflanotinn áls- um frón
i stórbrotum þrýfur.
Á „Farsæl“ vindur voð að bún,
þó versni lyndi Kára,
stikar í skyndi stökkuls-tún,
stríð þó hrindi bára.
Jón Slefánsson, af Eyrarbakka:
Stefánsarfi um ufsa-fróu
aflastarfið reynir,
heppinn, djarfur, liraustur Jón
hlunna karfa beinir.
Honum fylgir hamingjan
liafs- á æstum boðum,
fram úr bylgjum „Fortunan“
fer með glæstum voðum.
Magnús Jónsson, frá Hjalla:
Út um bungur flyðrufróns,
við fiska- slunginn leilir,
Magnús ungur arfi Jóns,
ára-lungi beitir.
Hamaðist lengi hrönnin breið,
berða drengir strengi,
flytur „Engey“ — ítur skeið —
áls- um vengi mengi.
Magnús Jónsson, frá Hrauni:
Magnús harður Hrauni frá,
hnýsu-jarðir kannar,
eklci varð að vatni sá
þó vaxi garðar Hrannar,
Skafla liáa brýtur „Björg“,
bylur þá í strengjum,
skeiðar bálan skerjahörg,
skipuð knáum drengjum.