Sjómaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 18

10
SJÓMAÐURINN
unum heyrðu þeir trumbluslátt langt inni í skóg-
unum, eins og þar vœri verið að kallast á með
trumbuslaétti. Þannig talast svertingjarnir í Mið-
Afriku við enn í dag.
Við sigldum lengra í suðurátt og vesturátt,
og því næst i marga daga og nætur í áttina til
lands morgunsólarinnar (austurs), skrifar Hanno.
Og eina nóttina komum við að landi, sem okk-
ur sýndist standa i björtu báli. 1 miðju bálinu
voru logarnir svo báir, að þeir náðu alveg upp að
stjörnunum, og logatungurnar sleiktu bimininn,
svo að bann varð svartur á stóru svæði. En þegar
dagur I jómaði sáum við, að það, sem við böfðum
álitið brennandi land, var stórt fjall, sem logaði
upp úr, og við kölluðum fjallið „Sigurvagn guð-
anna.“
Nú vitum við, að aðeins er til eitt eldfjall á állri
vesturströnd Afríku. Og þetta eldfjall liggur i
Kamerunfjöllunum á fjórðu breiddargráðu norð-
an við miðbaug.
Svo langt komst TTamio án alvarlegra örðug-
leika. En nú voru margir af skipstjórnarmönnum
hans farnir að öttast, Iivi að birgðirnar liöfðu geng-
ið mjög til þurrðar, og allsstaðar, þar sem þeir
reyndu að stíga á land, létu binir villtu svertingj-
ar öfriðlega, og aðeins með naumindum gátu þeir
aflað sér viðurværis frá degi til dags.
Hanno vildi sam.t ekki heyra á það minnst, að
snúið væri við. Hann hélt áfra.m með allan flot-
ann i suðurátt og austurátt, og bann komst inn
í slóran flóa, þar sem bann fór á land á eldfjalla-
ey einni. Þessi flói getur ekki liafa verið annar en
Guineaflöinn, og eyjan Fernando Po.
- Þessi eyja, skrifar Hanno, — var bvggð kvn-
legum manneskjum. Þeir voru stórir og sterkir
og mjög villtir. Þeir liöfðu miög langa handleggi
og voru loðnir frá hvirfli til ilja. Þeir flýðu undan
okkur yfir gil og gljúfur og klifruðu upp í hæstu
tré, en þangað gátum við ekki elt þá, og þeir bentu
i okkur grjóti og kókoshnetum. Við reyndum að
ná fáeinum af þessum villimönnum, en það heppn-
aðist ekki. Hins vegar náðum, við þrem af kon-
um þeirra, enda þótt þær verðust betjulega og
berðust með klóm og kjafti. En við gátum ekki
fengið þessar konur til að fylgja okkur með góðu
móti til Karþagó, því að þær skildu okkur ekki.
Þá drápum við þær, vegna þess, bve þær voru
okkur mótsnúnar. Svo fláðum. við þær, en létum
höfuðin og útlimina lumga við skinnin og fórum
með það um borð. Þegar túlkarnir okkar sáu þessi
skinn og við spurðum þá um liessa einkennilegu
menn, brisstu þeir höfuðin, hlógu og stöguðust
á orði, sem við skildum ekki, en okkur heyrðist
þeir segja „Gorilla".
„GorilIa“. Það var nafn, sem heyrðist ekki nefnt
fyr en rúmum þúsund árum seinna, þegar mann-
apinn fannst i Mið-Afríku og blaut nafn sitt af
]>vi, bversu líkur banú var þessum leyndardóms-
fullu verurn, sem, Hanno bafði lýsi.
Eftir þessa viðburði sigldi Hanno meðfram þess-
um stóra flóa, þangað til bann fann höfða, sem
bann kallaði Suður-Horn. Nú héitir þessi böfði
„Kap Chopez“ og liggur einni gráðu fyrir sunnan
miðbaug. Hánno er því hinn fyrsti sæfari, sem
hefir farið yfir miðbaug á Atlansliafi. Við þenn-
an Iiöfða sneri Hanno við og sigldi aftur til Karþa-
gó, og liann lýkur frásögn sinni með þessum ó-
skáldlegu orðum: „Hér þraut vistirnar.“ Við ný-
lendur Jiessar, sem Hanno bafði stofnað í Jiesari
ferð á vesturströnd Norður-Afríku, álti Karþago
mikil verzlunarviðskipti, ]>angað lil Rómverjar
árið 256 f. K. i fyrsta púnverska striðinu eyðilögðu
flota Karþagómanna og lömuðu vald keppinaut-
arins á sjónum.
Að undanteknum, binuni leyiidardómsfullu
ferðalögum Fönikiumanna og ránsférðum liinna
norrænu vikinga til íslands, Grænlands og Vin-
lands, var suðurbluti þessa stóra bafs órannsak-
aður í rúm sextán hundruð ár eftir daga Hannos.
Að vísu er til auslurlenzk frásögn, liöfð eftir
sjálfum böfundi sagnaritunarinnar, Herodot, sem
segir frá því, að Neko Egyptalandskonungur bafi
á stjórnarárum s.ínum 609—604 f. K. sent fönik-
iska sæfara úr höfn i Rauða hafinu og skipað þeim
að koma aftur beim til Egyptalands milli stöða
Herkúlesar og um Mið.iarðarbafið, og að Fönikiar
þessir bafi reyndar framkvæmt þessa sldpun.
Samkvæmt þessu hefir verið siglt umbverfis Af-
riku um tveim þúsundum ára áður en Vazco de
Gama fór hina frægu för sína. En þetta er aðeins
sögusögn.
Fyrsta tilraunin til að rannsaka leyndardóma
Atlantshafsins er gerð fyrst á miðri tólftn öld, en
það voru sjómenn frá Lissabon. Þessir sjómenn
voru aðeins átta talsins og lilheyrðn allir sömu
fiölskyldunni. Þeir nefndu sig „farandmenn“, og
binn mikli landafræðingur Edrizi, sem var sam-
tímamaður þeirra, liefir skrifað eflirfarandi uni
för þeirra:
„Þessir átta ,.farandmenn“ byggðu sér ski]>
sjálfir, og er þcir Iiöfðu flult vatn og vistir um
borð lil margra mánaða, sigldu þeir út frá Lissa-
bon í austan bvr. Þeir stýrðu i suðurátt, og eftir
23 daga siglingu fundu þeir eyju, sem þeir köll-